Παραιτούμαι από το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Από την ανισορροπία των ανθρωπίνων σχέσεων, παραιτούμαι. Με κούρασε η υστεροβουλία και οι δεύτερες σκέψεις. Η κρυμμένη αυτή αλήθεια στο κάτω μέρος της γλώσσας που ποτέ δεν ξεστομίζεται. Τι κι αν λένε πως η ανθρώπινη επικοινωνία είναι το παν; Έτσι που την καταντήσαμε έχει απαξιωθεί τελείως.

Μαύρα πέπλα πέφτουν από νωρίς και προστατεύουν νωχελικά τις αλήθειες και τα συναισθήματά μας, καθιστώντας έτσι αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια για αμοιβαία επικοινωνία. Τα βιώματα και το παρελθόν μας έχουν στοιχειώσει το μέσα μας και βασιλεύει η επιφυλακτικότητα και η απαισιοδοξία. Θέτουμε όρια και δοκιμάζουμε αντοχές, παρατείνοντας έτσι ακόμα περισσότερο την καταραμένη μοναξιά μας.

Κουράστηκα να βλέπω ανθρώπους με άδεια βλέμματα και στημένα χαμόγελα να περιπλανώνται σαν τις άδικες κατάρες. Ανθρώπους γεμάτους αμπαντάριστες πληγές και αγιάτρευτα σημάδια.

Μας έγινε συνήθεια να κολλάμε σπασμένα μας κομμάτια και να περιμένουμε με απάθεια την επόμενη αναποδιά. Η εσωστρέφεια και η ανασφάλεια δηλητηρίασαν τις ζωές και τις ψυχές μας και μετατρέψανε την εξαίρεση σε κανόνα.

Γίναμε όλοι δικαστές. Μάθαμε να δοκιμάζουμε τους ανθρώπους και στη συνέχεια να τους απορρίπτουμε. Ανατρέχουμε στις τόσες μας εμπειρίες και συγκρίνουμε άτομα και καταστάσεις. Σε όλους έχουμε κάτι να προσάψουμε και κάτι να χρεώσουμε. Από όλους κάτι λείπει και όλοι τους κάπου υστερούν.

Κυκλοφορούμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και αναζητούμε διακαώς το άλλο μας μισό σε μια κοινωνία που φοβάται να πιστέψει και να αφεθεί. Μάθαμε να δημιουργούμε νέες ανάγκες στον εαυτό μας κάθε φορά που ικανοποιεί μια προηγούμενη και να τον διατηρούμε συνεχώς μισό. Αλήθεια όμως, σε μια εποχή που ο καθένας ψάχνει το άλλο του μισό και ο καθένας νιώθει μισός, ποιο μισό θα έρθει να ταιριάξει με το δικό μας;

Χατζηκυριάκου Παντελής

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής