Γράφουν η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου
Σ’ έχουν αγκαλιάσει διχασμένα χέρια; Εκείνα που χαϊδεύουν και λαβώνουν. Εμένα σφιχτά. Σαν αγχόνη έτοιμα να μου αφαιρέσουν τ’ οξυγόνο. Χέρια αγαπημένα τα δικά σου. Κάθε φορά που δε συμφωνούσα μαζί σου. Κάθε φορά που η μεθυσμένη ανάσα σου έσκαγε σαν γροθιά επάνω στο φοβισμένο πρόσωπο μου.
Κάθε φορά, χωρίς κάποια αληθοφανή δικαιολογία. Επειδή μπορούσες. Επειδή ένιωθες ανώτερος, προικισμένος απ’ το Θεό. Ποιο Θεό; Ποιος Θεός επιτρέπει σε χέρια να σκορπούν τόση δυστυχία; Κι εκείνο το μαινόμενο τέρας που βρυχάται επάνω μου, ποιος είναι; Δε θυμίζει σε τίποτα τον ευγενικό άνθρωπο που ερωτεύθηκα. Ποια σκοτεινή δύναμη καταδυναστεύει το είναι σου και αποκαλύπτεις όλη σου τη παραφροσύνη σ’ εμένα. Τι άλλαξε;
Χαραγμένος ανεξίτηλος στη μνήμη ο ήχος του πρώτου χαστουκιού. Έσκασε σαν κρότος όπλου επάνω μου. Σοκ. Δάκρυα. Πορφυρό αίμα. Κι ύστερα παρακάλια, πληθώρα από συγγνώμες κι υποσχέσεις πως δε θα ξανασυμβεί. Όμως στα αυτιά μου ηχούν οι σκληρόκαρδες λέξεις σου, κι αν με ρωτάς, δεν ξέρω τι με τσακίζει πιο πολύ. Οι ξεθωριασμένες απ’ τον χρόνο κακώσεις ή οι προσβολές σου; Καλύπτω με υφάσματα τις αποδείξεις της οργής σου, μονάχα για να μας προφυλάξω από τα αδιάκριτα βλέμματα. Κάποτε προέβαλα αντιστάσεις, έτρεχα να σωθώ. Πλέον δέχομαι υποτακτικά κάθε «χάδι» θανάτου, απαντώντας με μια μακρόσυρτη σιγή. Άπλωσα τα πληγωμένα άκρα μου να ανοίξω την εξώπορτα, μα δε δραπέτευσα ποτέ.
Κι όμως, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να συγχωρώ και να λυπάμαι. Γιατί μετά από τόσο καιρό, ξέρω πια πολύ καλά πως όσες φορές κι αν συγχωρήσω εσένα, ο δαίμονας που αυτή τη στιγμή κοιμάται μέσα σου δε θα το εκτιμήσει όπως δεν το εκτίμησε ποτέ. Έμαθα πια πως όσο κι αν εθελοτυφλώ, καμία συγγνώμη, κανένα ουρλιαχτό και καμιά ικεσία για βοήθεια δε θα σε επαναφέρουν από την καταστολή σου όταν εκείνος ξυπνήσει. Καμία συγχώρεση και καμιά δεύτερη ευκαιρία δε θα ταξιδέψουν στα μύχια της ψυχής σου για να σε συνεφέρουν.
Γιατί πολύ απλά αγόρι μου, δεν έμαθες ποτέ πως γεννήθηκες με μια ευχή και μια κατάρα. Με ένα προνόμιο και μια αδυναμία. Πως αυτή η μυϊκή δύναμη που τόσο εύκολα διοχετεύεις επάνω μου οπότε ξεμένεις από επιλογές, σου δόθηκε για να προστατεύεις τη γυναίκα σου και όχι για να επιβάλλεσαι σε εκείνη. Πως κάθε χτύπημα, κάθε σημάδι και κάθε αίσθημα φόβου που προκαλείς σε μια γυναίκα, είναι και μια απόδειξη πως απέτυχες τόσο σαν άνθρωπος όσο και σαν άνδρας. Πως κάθε σωματικός πόνος και κάθε κάκωση που προκαλείς, ακυρώνουν όλους τους πόνους που η ίδια σου η μητέρα ένιωσε τότε φέρνοντάς σε στον κόσμο.
Υπήρξα για χρόνια μπλεγμένη στο δίχτυ του τρόμου. Με άηχες λέξεις και φιμωμένες αντιρρήσεις που δεν κατάφεραν να σου αντιταχθούν. Μα τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί από τον εφιάλτη που ρίζωσε ως τα σπάργανα της ψυχής μου;
Τίποτα… Κάθε μου σιωπή και κάθε μου υποχώρηση επαναλάμβαναν απλώς τον κανόνα. Ήρθε η ώρα να απεγκλωβιστώ από την καθημερινή αυτή κόλαση. Να δραπετεύσω. Όλα είναι θέμα επιλογών. Υπάρχουν οι φορείς. Υπάρχει ο τρόπος και οι αρμόδιοι για να απευθυνθώ. Το θάρρος μου μόνο απουσιάζει. Το θάρρος και η ρημαδιασμένη ετούτη απόφαση. Φεύγω από όλο αυτό. Δεν το αξίζω. Ούτε εγώ, ούτε κι εσύ. Φεύγω. Απλά φεύγω.
Τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας 15900
Πρόσφατα σχόλια