Με κούρασες, εαυτέ μου. Με κούρασες πολύ. Η πόρτα έκλεισε βάναυσα για άλλη μια φορά κι εγώ έμεινα από πίσω της να σου μιλώ. Να μονολογώ και να αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι λάθος.

Ήθελα να’ ξερα, δεν κουράστηκες πια; Δεν κουράστηκες να δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Δε βαρέθηκες να πληγώνεις και να αδικείς;

Πόσα λάθη να μετρήσω ακόμη, μου λες; Πόσες συγγνώμες και πόσες υποσχέσεις για μια επόμενη φορά; Αφού ξέρω πια πολύ καλά πως και την επόμενη φορά που θα τολμήσει κάποιος να έρθει λίγο πιο κοντά σου, εσύ θα το βάλεις στα πόδια. Θα θωρακιστείς πίσω από τα τείχη που τόσο επιμελώς έχτιζες όλα αυτά τα χρόνια και δε θα αφήσεις άνθρωπο να υπερβεί τις κόκκινες γραμμές σου.

Εσύ που τόσο ονειρικά έπλασες αυτόν τον ιδεατό και ιδιαίτερο κόσμο, εαυτέ μου, μέτρησες ποτέ πόσους ανθρώπους πλήγωσες κατά τη διάρκεια της αναζήτησής του; Πόσα δακρυσμένα βλέμματα, πόσες κομματιασμένες καρδιές και πόσα μουτζουρωμένα χαμόγελα σκόρπισες στο διάβα σου;

Πιστεύεις πια στ’ αλήθεια, πως είσαι του λόγου σου τόσο μοναδικός για να ψάχνεις το ιδανικό; Γιατί στη μέχρι τώρα διαδρομή μας, εαυτέ μου, μόνο πόνο προκαλέσαμε. Σκορπίσαμε την αγάπη που τόσο απλόχερα μας δόθηκε και κάναμε τρόπο ζωής τη μοναξιά, την απώλεια και την απουσία. Διώξαμε από τη ζωή μας ένα σωρό ανθρώπους πρόθυμους να γιατρέψουν κάθε μας πληγή – προφασιζόμενοι ένα καλύτερο αύριο. Ανθρώπους διατεθειμένους να αγκαλιάσουν κάθε μας φόβο και να ξορκίσουν κάθε μας δαίμονα.

Σταμάτα επιτέλους να ξυπνάς συναισθήματα που στη συνέχεια θα απορρίψεις, εαυτέ μου. Ως πότε θα γιατρεύεις τον πόνο με πόνο; Δε νομίζεις πως ήρθε πια η ώρα να αφήσουμε κάποιον να μας ανασύρει και πάλι στο φως; Να περπατήσουμε ξανά στον κόσμο των ζωντανών; Δεν αντέχω άλλο σκοτάδι, εαυτέ μου, κουράστηκα να ζω σαν το αγρίμι.

Αφέσου, μ’ ακούς; Η αδιαλλαξία και ο εγωισμός δε μας οδήγησαν ποτέ πουθενά. Μόνοι μας θα καταλήξουμε στο τέλος, εαυτέ μου. Αφέσου όσο είναι καιρός.

Χατζηκυριάκου Παντελής

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής