“Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις…” Δε θυμάμαι πού το διάβασα. Φαντάζομαι σε κάποια ανάρτηση σε μία από αυτές τις σελίδες που “παντρεύουν” μαγικές εικόνες με ταξιδευτικές φράσεις. Στιχάκια βγαλμένα σε στιγμές που το μυαλό και το συναίσθημα αποτυπώνουν τις μεγαλύτερες αλήθειες σε μία με δύο σειρές, καταφέρνοντας έτσι να αποδώσουν τις πιο αλλόκοτες και αψυχολόγητες συμπεριφορές του ανθρώπου σε άγραφους νόμους.

Πόση αλήθεια μπορεί όμως να χωρέσει σε μία με δύο σειρές;

Είναι πραγματικά απίστευτο συναίσθημα αυτό του να αγαπιέσαι. Το να νιώθεις κάθε ώρα και στιγμή πως είσαι μοναδικός για κάποιον. Η μόνη του προτεραιότητα, το κίνητρό σε οποιαδήποτέ του απόφαση και ο μόνος λόγος να θέλει να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.

Πρόκειται για μια διαρκή επιβεβαίωση που κάποιοι αναζητούν μια ολόκληρη ζωή. Όταν αγαπιέσαι ξορκίζεις συναισθήματα όπως αυτό της μοναξιάς, του φόβου και της αδυναμίας γιατί σου αποδεικνύεται ότι έχεις κάπου να βασιστείς σε στιγμές που πραγματικά το έχεις ανάγκη. Νιώθεις μια ασφάλεια άνευ προηγουμένου. Ένα απάγκιο που σε περικλείει και σε προστατεύει και δύο φτερά στην πλάτη σου χάρη στα οποία μπορείς να πετάξεις ψηλά, να ρισκάρεις και να δοκιμάσεις τις αντοχές και τα όριά σου.

Μπορούν όμως όλα αυτά να συγκριθούν με το μεγαλείο που νιώθεις μέσα σου όταν εσύ αγαπάς;

Όταν κάθε ώρα και στιγμή η καρδιά σου χτυπάει δυνατά και το μόνο που μπορεί να ορίσει και να χαρακτηρίσει ολόκληρη τη μέρα σου είναι λίγες στιγμές με τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι ερωτευμένος;

Κόντρα στον περισσότερο κόσμο, πάντα πίστευα πως όλα αυτά τα συναισθήματα της ασφάλειας, της προστασίας και του να παίρνεις πίσω όσα δίνεις και με το παραπάνω, δεν είναι στοιχεία που μπορούν να σε οδηγήσουν στη συναισθηματική πληρότητα και κατ’ επέκταση στην ευδαιμονία.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες γεννήθηκαν από μια σπίθα. Δεν έχουν εξήγηση, ποτέ δεν είχαν. Η πραγματική αγάπη δεν ψάχνει για ανταλλάγματα. Είναι ανιδιοτελής και υπάρχει γιατί υπάρχει. Ξεκινά από το τίποτα, ανθίζει και δεν τη σταματούν υπερυψωμένα τείχη και κλειστές άμυνες. Κορυφώνεται, ρισκάρει και δεν τη διέπει καμία λογική δύναμη και καμία ανταλλακτική φιλοσοφία.

Δεν καταλαβαίνει από πισωγυρίσματα και δεύτερες σκέψεις. Δεν υπακούει σε “πρέπει” και σε “μη”, σε “σωστά” και σε “λάθος” και δεν έχει ανάγκη από ξένα φτερά. Είναι απαλλαγμένη από την αίσθηση της ασφάλειας και της δικαιοσύνης και τρέχει με σπασμένα φρένα γιατί δε φοβάται να καεί από τα λάθη της.

Η πραγματική αγάπη δε συμβιβάζεται. Αν από την αρχή συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από αυτό που όντως θέλεις, θα πρέπει μια ζωή να κάνεις αυτόν το συμβιβασμό. Το παν όμως είναι να κοιμάσαι ήσυχος το βράδυ, να παίρνεις αγκαλιά τα λάθη και τις επιλογές σου και να ξέρεις πως αυτά επηρεάζουν εσένα και μόνο.

Γιατί η ζωή είναι μικρή για ψεύτικες αγκαλιές, για μέτρια συναισθήματα και χλιαρές καταστάσεις χωρίς φαιά ουσία. Τον έρωτα πρέπει να τον ζεις δυνατά, με πάθος και με ένταση. Απαλλαγμένος από ανασφάλειες και λοιπούς φραγμούς. Πρέπει να δίνεσαι σε αυτόν, να γίνεσαι ένα μαζί του. Να πέφτεις στη φωτιά του και ας είναι στο τέλος αυτή να σε κάψει.

Χατζηκυριάκου Παντελής

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής