Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και τη μικροπρέπειά τους υψηλότερα από τις αξίες που υποτίθεται πως πρέσβευαν. Οι επιτήδειοι εκείνοι που συστήθηκαν ως καλοί Σαμαρείτες και τελικά αποχώρησαν σαν Ιούδες, αδιαφορώντας για το τι αφήνουν πίσω τους και για το πώς θα τους θυμούνται.
Νόμιζα πως μεγαλώνοντας θα συνηθίσω. Πως θα έρθει η στιγμή που “ψημένος” πια από την τριβή μου με τον κόσμο θα μάθω να ξεχωρίζω την αλήθεια από το ψέμα, και απομακρυνόμενος τελικά από το δεύτερο θα νιώθω ανακούφιση και όχι απογοήτευση. Κι όμως, η απελπιστική αυτή γεύση της δυσαρέσκειας γίνεται ολοένα και πιο έντονη όσο περνούν τα χρόνια. Και είναι μια γεύση που καμία διπλωματική εξήγηση και καμιά φθηνή δικαιολογία δεν μπορούν να αλλοιώσουν.
Τελικά, πάντα θα ζουν ανάμεσά μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δε θα πάψουμε να γνωρίζουμε ανθρώπους που κάνουν την εμπιστοσύνη μας θρύψαλα κάθε φορά που δεν έχουν κάτι άλλο να αποκομίσουν. Χάρτινες προσωπικότητες που ενώ διθυραμβικά θα έχουν εκθειάσει τις αξίες και τον ψυχισμό τους, θα έρχεται η στιγμή που ξεδιάντροπα πια θα εκθέτουν τον πραγματικό τους εαυτό μέσα από τον τρόπο με τον οποίο αποχωρούν.
Πάντα θα μετράμε μπανταρισμένες πληγές “φίλων”, που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμα της κενότητάς τους επάνω μας. Ξύλινων υπάρξεων που ρίχνοντας το φαρμάκι – που σταδιακά παρήγαγαν μέχρι τη στιγμή εκείνη – θα ξεμπροστιάζουν μια φθηνή προσωπικότητα εκ διαμέτρου αντίθετη από εκείνη την οποία πάσχισαν να πλασάρουν. Θα αρνηθούν έναν προσποιητό εαυτό, στον οποίο δυστυχώς κάποιοι είχαν επενδύσει.
Δε θυμώνω λοιπόν για όσους σκόπιμα χάθηκαν στη διαδρομή. Απογοητεύομαι όμως γιατί οι αναμνήσεις που μένουν πίσω σηματοδοτούν τελικά την αφέλεια και την ευπιστία μου. Δεν απελπίζομαι για την τεχνητή λάμψη που τελικά με τύφλωνε, μετανιώνω όμως γιατί δεν έχω μάθει να ξεχωρίζω τις αυτόφωτες ψυχές από τις ετερόφωτες μαριονέτες. Απελπίζομαι γιατί τελικά κανένας όρκος, καμία βαριά κουβέντα και καμία ανθρώπινη αξία δε ζυγίζουν περισσότερο από το θιγμένο εγωισμό των κενόδοξων ανθρώπων.
Προσωπικά, έχω δρομολογήσει τη διαδρομή μου κι έχω βάλει κάποια σημεία αναφοράς στο προσωπικό μου ταξίδι. Έχω ορίσει τις δικές μου συντεταγμένες – αξίες και δε θα αφήσω καμία πρόσκαιρη απογοήτευση και κανένα κινούμενο ψέμα να συντελέσουν στην απόκλισή μου. Εφόσον όμως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ενώ έχουν συνειδητοποιήσει όσα δεν είναι, καταφέρνουν και πείθουν για αυτά με τόση άνεση, θα πρέπει κι εγώ με την ίδια θέληση και την ίδια αποτελεσματικότητα να συνεχίσω να πορεύομαι ανάμεσα στο ψέμα και να κάνω τη διαφορά.
Βλέπετε, εκκωφαντικός ο θόρυβος της μάσκας που γίνεται θρύψαλα, άλλα λυτρωτικός από τη στιγμή που σε απαλλάσσει από το ψέμα και σε απελευθερώνει. Ανατριχιαστική η αίσθηση της εμπιστοσύνης που σκορπίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, ευεργετική όμως όταν τελικά τη διοχετεύσεις κάπου αλλού. Χίλιες φορές λοιπόν, κι ας πονάει!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια