Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ενσαρκώνουν κάθε έννοια αυταπάρνησης και ανιδιοτέλειας. Ψυχές που βλέποντας στα μάτια τους ταξιδεύεις στην καρδιά τους. Πρόσωπα αστραφτερά, που με το αυθόρμητο χαμόγελο και το μελαγχολικό τους βλέμμα απαντούν σε κάθε αδικία και κάθε κακοτοπιά.
Πάντα με έλκυαν οι προσωπικότητες αυτές. Μου έδιναν την εντύπωση πως από λάθος κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Σαν άγγελοι επίγειοι. Αιθέριες υπάρξεις, που με σπασμένα τα φτερά από την πτώση τους προσπαθούν να προσαρμοστούν στη δική μας τάξη πραγμάτων. Που ηθελημένα διαφέρουν από τον υπόλοιπο κόσμο και αυτή είναι η δύναμή τους.
Ξεχωρίζουν εύκολα ανάμεσα στο πλήθος. Η ηρεμία και η σιγουριά που ντύνει το βλέμμα τους μπορεί να γοητεύσει και τον πιο ανάπηρο συναισθηματικά άνθρωπο. Τις περισσότερες φορές περιπλανιούνται μονάχοι. Θαρρείς και κάτι ψάχνουν. Δεν είναι αντικοινωνικοί, κάθε άλλο. Τα έχουν όμως τόσο καλά με τον εαυτό τους, με αποτέλεσμα κάθε συναναστροφή, κάθε φιλία και κάθε παρουσία στη ζωή τους να είναι επιλογή. Ψυχές ασυμβίβαστες, απαλλαγμένες από την ανάγκη της ασφάλειας και της πρόσκαιρης συντροφιάς. Βασίζονται μονάχα στον εαυτό τους κι ας προέχει γι’ αυτούς η προσφορά και η ικανοποίηση των άλλων.
Ανέκαθεν με σαγήνευε ο ψυχοδυναμισμός τέτοιων ανθρώπων. Διέκρινα την υπομονή και τη στέρηση στις ρωγμές από τις άκρες των χειλιών τους. Ψηλάφιζα στα χαρακωμένα μάτια τους σημάδια της ζωής και αντιλαμβανόμουν τον διαρκή εσωτερικό αγώνα τους κάθε φορά που τσαλακώνονταν για να αποτυπώσουν ένα ακόμα χαμόγελο σε κάποια ξένα χείλη. Κάθε φορά που έβαζαν τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα και τελικά έκαναν το σωστό, το δύσκολο και το απροσδόκητο.
Όσο ζω λοιπόν, θα ψάχνω ανθρώπους που αρκούμενοι στο ελάχιστο, το καθημερινό και το άμεσα διαθέσιμο επιβιώνουν διακριτικά μα ξεχωρίζουν υποδειγματικά. Αφανείς ήρωες, που με ματωμένα τα γόνατα και φθαρμένους τους αγκώνες, συνεχίζουν και πορεύονται κόντρα στη συναισθηματική ανισορροπία των ημερών. Αιώνιους αναζητητές, που με πυξίδα τους το όνειρο και τα ερεθίσματα της στιγμής, ζουν το κάθε λεπτό στο έπακρο, αποδεικνύοντας σε όλους μας πως πάντα υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Υπέροχο!!! 🌺🌹
Σε ευχαριστώ πολύ Χριστίνα!
Πάντα υπάρχει ελπίδα αρκεί συχρονιστουμε στην ίδια συχνότητα….
Σε ευχαριστώ πολύ Κατερίνα!
Και εγώ Παντελή όσο ζω θα ψάχνω ανθρώπους σαν εσένα. Γητευτης της ψυχής, φλόγα στην καρδιά μου και, και σεισμός στη σκέψη μου. Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις.
Βάλσαμο τα λόγια σου στην ψυχή μου! Σε ευχαριστώ πολύ! Να προσέχεις κι εσύ και θα τα λέμε από εδώ! 🙂