Αγάπη μου, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προκαλέσω τη μοίρα μας. Συναισθήματα όπως αυτό που μετά από τόσα χρόνια μου ξυπνάς δε σου χτυπούν καθημερινά την πόρτα, γι’ αυτό και δε θα έπαιζα ποτέ στα ζάρια το μέλλον μου μαζί σου. Δε θα ρίσκαρα ποτέ να μας ξεβράσει το κύμα της αποτυχίας στα αζήτητα των χαμένων ερώτων, γνωρίζοντας πως γι’ αυτό υπαίτιος θα είμαι εγώ.
Οτιδήποτε αρχίζει πρέπει να ξεκινάει σωστά. Γιατί μπορεί να μην ορίζουμε εμείς το πότε θα εμφανιστεί το αντισυμβατικό και το αμοιβαίο στη ζωή μας, μπορούμε όμως κάθε ώρα και στιγμή να διαμορφώνουμε τις κατάλληλες συνθήκες για να το κάνουμε να ευδοκιμήσει και να διαρκέσει. Για να κάνει τη διαφορά μέσα σε αυτή την απέραντη συνάφεια του συμβιβασμού και του φόβου για το αβέβαιο που κατακλύζουν τον κόσμο μας, έχοντας αναγάγει την απλότητα των ανθρωπίνων σχέσεων σε μια αλλόκοτη επιστήμη.
Δεν ήμουν πάντα έτσι μικρή μου. Με άλλαξε κι εμένα ο καιρός. Πάνε χρόνια που ακροβατώ κι εγώ στο τρεμάμενο σχοινί της συνήθειας και της ατολμίας. Που αμφιταλαντεύομαι μεταξύ άδοξης προσκαιρότητας και του φόβου για μια μόνιμη μοναξιά. Παροπλίστηκα και θωρακίστηκα πίσω από τη θεωρία ότι τα θυελλώδη, τα μανιασμένα και τα αναπάντεχα συναισθήματα δεν οδηγούν στην ευδαιμονία της ψυχής, αλλά γίνονται στοιχειά που καταλαμβάνουν την ύπαρξή σου χαράζοντας βαθιά την ψυχή και το κορμί σου.
Δεν είναι ότι έπαψα να πιστεύω στα παραμύθια λοιπόν. Ξέμεινα όμως να περιμένω κι εγώ τις συνθήκες εκείνες που θα με έκαναν να νιώσω και να λειτουργήσω και πάλι σαν πρίγκιπας. Ονειρευόμουν χρόνια το πρωινό που θα με αφύπνιζε από το λήθαργο της αναισθησίας και της αναβλητικότητας κάνοντάς με να πιστέψω σε μιαν άλλη πραγματικότητα και παράλληλα να παλέψω για να τη διαμορφώσω. Να ρίξω τις άμυνες μου και να δοθώ σε μιαν άλλη κοσμοθεωρία, αφήνοντας έναν άνθρωπο να επενδύσει σε εμένα και να στηρίξει πάνω μου κάθε του ελπίδα για μια ζωή διαφορετική. Να γίνω εγώ η αχτίδα που θα φωτίσει τα σκοτάδια του και βουτώντας στο χάος των ματιών του να τον ανασύρω και πάλι στο φως.
Δε μας έχω για τα λίγα κορίτσι μου. Είμαι πια σε μια ηλικία που ό,τι εφήμερο και ανούσιο με αφήνει παγερά αδιάφορο. Φίλιωσα με τη μοναξιά μου όλα αυτά τα χρόνια και δύσκολα την αποχωρίζομαι για οτιδήποτε προσγειώνει το μυαλό και την καρδιά μου. Όλα ή τίποτα. Ή που θα αποτελέσουμε την εξαίρεση στον κανόνα μάτια μου, ή που θα παραμείνουμε δύο απλοί γνωστοί σε έναν κόσμο ξένων, που μάχονται ο καθένας με τους προσωπικούς του δαίμονες, σε μια καταπιεσμένη εποχή που οι μοναχικότεροι άνθρωποι ζούνε μαζί.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια