Λένε, πως από όλα τα πλάσματα της γης, το πιο προικισμένο και συγχρόνως καταραμένο είναι ο άνθρωπος. Το είδος εκείνο που εφοδιάστηκε με το προνόμιο της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησης. Το μοναδικό ον που διαθέτει επίγνωση των πράξεών του, θέτει στόχους και τους υλοποιεί, γνωρίζει τον πόνο και
Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ήταν δύσκολο να την ξεχωρίσω από το πλήθος. Από τα πρώτα μας κιόλας κοινά λεπτά, αφύπνισε εκείνη την κοιμισμένη μέσα μου φωνούλα που είχε κατασταλεί από τις σειρήνες της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού. Επανέφερε στα μάτια μου τη λάμψη, στο σώμα μου το τρέμουλο και
Σεπτέμβριος 2016 – Σεπτέμβριος 2019. Τρία χρόνια διαδικτυακής γραφής. Τρία χρόνια καθημερινής περιήγησης στο διαδίκτυο, περιπετειώδους διείσδυσης στα άδυτα αμέτρητων διαφορετικών ψυχών, αλλά και άγριας συναναστροφής με την αλλόκοτη φάρα των ηλεκτρονικών κειμενογράφων. Φέτος λοιπόν, στο τρίτο ετήσιο απολογιστικό κείμενό μου για τη γραφή, επέλεξα να μην αναλωθώ σε ευχαριστίες,
Πρόσφατα σχόλια