Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος από τα 25 μου, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται και πάλι μπροστά μου.
Γιατί ρε γαμώτο; Ήταν δυνατό να τελείωσε έτσι απλά; Που πήγε η σιγουριά που φώτιζε το βλέμμα μου; Εκείνη η πηγαία δύναμη με την οποία κατάφερνα και πορευόμουν ανάμεσα σε λάθος επιλογές κι ευκαιρίες που δε μου δόθηκαν; Η ισορροπία αυτή με την οποία ακροβατούσα επάνω στην επαγγελματική ανασφάλεια και όλα αυτά τα απραγματοποίητα όνειρα; Που πήγε εκείνο το καθησυχαστικό χτύπημα στην πλάτη να μου πει πως όλα θα πάνε καλά;
Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω τι ακριβώς με εφοδίαζε με τόση ενέργεια και ζωντάνια. Με τόση όρεξη για ζωή και δημιουργία. Δεν ήταν τελικά οι παροδικές εργασίες που έκανα και θα συνεχίσω να κάνω για να κρατήσω το όνειρο ζωντανό. Αυτές πιο πολύ το σώμα μου καταπόνησαν, πιο πολλές ανάγκες μου γέννησαν, πιο πολύ χρόνο μου στέρησαν, περισσότερα προβλήματα μου δημιούργησαν, παρά έλυσαν. Ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα μέσα από τον κόσμο της γραφής. Όλοι όσοι μου υποσχέθηκαν πως θα με περιμένουν να γυρίσω και τελικά το έκαναν. Όλοι όσοι προσπάθησαν να διασφαλίσουν ότι θα επιστρέψω άμεσα, ανεξάρτητα από τους λόγους που με οδήγησαν στο να σταματήσω να γράφω, και όλοι όσοι στήριξαν 2 χρόνια πριν την προσπάθειά μου για κάτι καινούριο.
Ξεκινήσαμε 8 άτομα. Ίσως και λιγότεροι. Τώρα πια, δεν έχει καμία σημασία. Υπήρξαν γραφιάδες που προδομένοι από την παρόρμηση και τον ενθουσιασμό δεν άντεξαν κι εγκατέλειψαν στα μισά, νέα μέλη που έκαναν μια στάση στην παρέα του “Μεταξύ μας” και στη συνέχεια κίνησαν για άλλες πολιτείες, άγνωστοι που προτίμησαν να ευτελίσουν μια φυσική ευχέρεια στο γράψιμο πλασάροντας έναν άλλο εαυτό, μα και άνθρωποι που συντονισμένοι στον παλμό όσων διάβαζαν απογύμνωσαν χωρίς δεύτερη σκέψη την ψυχή τους κι έγιναν αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειάς μας. Αποτέλεσαν τους θεμέλιους λίθους του “Μεταξύ μας” επισφραγίζοντας τα γραφόμενά τους με τη συμπεριφορά και τη στάση ζωής τους.
Αν όλα ήταν εύκολα; Φυσικά και όχι. Κάθε δογματισμός και κάθε μεγάλη κουβέντα που γράψαμε και είπαμε δοκιμάστηκε στην πράξη. Τι κέρδιζε πάντα; Η ειλικρινής εκτίμηση και η καλή θέληση για μια νέα αρχή. Η αμοιβαία πίστη στη δύναμη της παρέας κι ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης που κάμπτει εγωισμούς, ανοίγει μάτια και μηδενίζει αποστάσεις. Ένα “δε γαμιέται, πάμε πάλι απ’ την αρχή”, που ανατρέπει δεδομένα, κοσμοθεωρίες και σταθερές. Και γαμώτο, τέτοιες ανατροπές είναι τα μοναδικά εχέγγυα για στιγμές ευτυχίας και σχέσεις ζωής.
Είχα κάποτε ένα μότο. Ότι οι άνθρωποι που γνωρίζονται από μέσα προς τα έξω κερδίζουν χρόνο και μειώνουν τις πιθανότητες λάθους. Αν αυτό αποτέλεσε μια δονκιχωτική θεωρία στην οποία στήριξα την αγάπη μου για τη γραφή και την εμπιστοσύνη μου στον άνθρωπο κατά τα πρώτα μου βήματα, σήμερα, κλείνοντας 2 χρόνια ως καπετάνιος – αρχισυντάκτης αυτής της σελίδας, έχω τη σιγουριά και την περηφάνια να την αναγάγω σε προσωπικό μου κανόνα. Γιατί αν κάτι έμαθα στη διαδρομή ως τώρα, είναι ότι η αντιπροσωπευτικότερη αξία του ανθρώπου είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Τόσο αυτοί από τους οποίους περιβάλλεται, όσο κι εκείνοι που συνειδητά κρατά μακριά του. Όσο τυχερός ή άτυχος είναι κανείς σε πρώτο χρόνο, στο τέλος παίρνει πάντα ό,τι του αναλογεί. Άνθρωποι οι οποίοι τιμούν όσα πρεσβεύουν και δεν προσαρμόζουν τις αξίες τους στα μέτρα της αλαζονείας και του εγωισμού τους καταλήγουν πάντα με συνοδοιπόρους ζωής, όσους όμως σκέφτονται υλιστικά και λειτουργούν χειριστικά, τους ξερνάει τελικά το κύμα της αποτυχίας.
Κλείνοντας την τροποποίηση του πρώτου κειμένου που φιλοξένησα σε αυτή τη στήλη – κάνοντας έτσι τον απολογισμό μου, θέλω να αποτίσω μια τελευταία φορά φόρο τιμής σε κάθε ασυμβίβαστη και ονειροπόλα ψυχή που μάχεται καθημερινά για έναν καλύτερο κόσμο μέσα από την τέχνη και τις δραστηριότητές της. Γιατί το “Μεταξύ μας”, δεν είναι απλά μια παρέα γραφιάδων και αναγνωστών που μοιράζονται απρόσωπα τις ανησυχίες τους μέσα από μια ηλεκτρονική πλατφόρμα, αλλά ένα εγχείρημα που αποτελείται από πένες που μέτρησαν κάθε τους λέξη και την τίμησαν μέχρι τέλους. Ανθρώπους που δεν περιορίστηκαν, δε χαρίστηκαν και δεν έπαιξαν κανένα παιχνίδι για μια θέση στο τραπέζι των άλλων. Ψυχές για τις οποίες το γράψιμο είναι τρόπος ζωής, ναός καθεδρικός, και το μόνο αντίμετρο σε έναν κόσμο άδικο, κυνικό και απρόβλεπτα εξελισσόμενο.
Φίλες και φίλοι του Μεταξύ μας, χρόνια πολλά!
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια