Βρόντηξες την πόρτα πίσω σου και ξεχύθηκες στους δρόμους αναζητώντας οξυγόνο. Είναι στιγμές που μόνο η φύση μπορεί να αφουγκραστεί την έντασή σου. Νεύρα, θυμός, πίεση, και άλλη μια αφορμή για να κάνεις το μεγάλο λάθος. Μια αφορμή που αναζητάς διαρκώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Δόντια σφιγμένα, ανάσες κοφτές, παλμοί ανεβασμένοι· ο κόσμος σου όλος ένα καζάνι που βράζει και η μόνη σου παρηγοριά μια κουβέντα εκείνης.
Εκείνης, που τον τελευταίο καιρό βρίσκεται πάντα εκεί. Δίπλα σου. Φιγουράρει σταθερά στην οθόνη του κινητού σου και κάτι τέτοιες ώρες μοιάζει πιο ιδανική από κάθε άλλη φορά. Στέκεται λάγνα, επιβλητικά, ερεθιστικά στα βουρκωμένα σου μάτια και περιμένει για ένα σου μήνυμα. Έτοιμη να σε ακούσει και να σε παρηγορήσει. Να ενισχύσει κάθε σου επιχείρημα και να δικαιολογήσει κάθε σου επιλογή. Να σε συμπονέσει για όσα βιώνεις και να σου υποδείξει ένα σωρό ακόμη λόγους για να επαναστατήσεις. Διαθέσιμη, δελεαστική, πρόθυμη να σε κλείσει στην αγκαλιά της και να σε παρασύρει σε μια επίγεια ερωτική άβυσσο.
Ο δείκτης των δαχτύλων σου χαϊδεύει το περίγραμμα των χειλιών της. Αυτό το προκλητικό και φιλήδονο βλέμμα της διεγείρει ερωτικά όλες σου τις αισθήσεις και τα δάχτυλά σου πληκτρολογούν διστακτικά το όνομά της. Ήδη στο μυαλό σου ζωντανεύουν εικόνες από αυτές που ως τώρα πάλευες να πάψεις και σενάρια που ομορφαίνουν τις νύχτες και ενοχοποιούν τις μέρες σου. Νιώθεις τη θερμοκρασία του σώματός σου να ανεβαίνει και κάθε σου κύτταρο λαχταρά να την ανταμώσει. Να γίνει ένα μαζί της. Φλερτάρεις με τη σκέψη να αφεθείς σε αυτό το αμαρτωλό παιχνίδι που αναπαράγεται στη θολωμένη οθόνη του μυαλού σου, με την ελπίδα ότι κάπου παρακάτω θα βρεις τον τρόπο να το διαχειριστείς.
Εσύ όμως, είσαι το ίδιο έτοιμος με εκείνη; Είσαι έτοιμος να παραδοθείς σε αυτό το αρχέγονο παθιασμένο συναίσθημα και να καταστραφείς; Είσαι έτοιμος για εκείνο το φυγόπονο παιχνίδι με τα χαμηλωμένα βλέμματα και τους ένοχους αναστεναγμούς; Είσαι έτοιμος να αρνηθείς την πραγματικότητα και να ψάξεις για δικαιολογίες; Να παίξεις κρυφτό με την πληγωμένη σου συνείδηση και να επιρρίψεις για άλλη μια φορά τις ευθύνες αλλού; Τολμάς; Έχεις τα κότσια για μια καύλα της στιγμής, για ένα απωθημένο που ξέρεις πως δε θα βγάλει πουθενά, να τινάξεις στον αέρα σταθερές και στεγανά διαλύοντας και αυτοκαταστρέφοντας; Γιατί ξέρουμε καλά και οι δυο, πως από τη στιγμή που θα απομυθοποιήσεις μια κατάσταση στην οποία τόσο πολύ πίστεψες κάποτε, ο ίδιος και θα την απορρίψεις.
Μπορείς λοιπόν να μολύνεις από μόνος σου ό,τι ομορφότερο έχτισες ποτέ γιατί δε βρήκες για άλλη μια φορά το κουράγιο να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και να του επιβληθείς; Είσαι έτοιμος να αποδεχτείς ότι τελικά ο μόνος ένοχος είσαι εσύ και η αδυναμία σου να σκύψεις πάνω από τα προβλήματά σου και να τα αντιμετωπίσεις; Πιστεύεις ειλικρινά πως αξίζει να ξεκλέψεις λίγες στιγμές κλεμμένης ευχαρίστησης, επειδή πολύ απλά δεν έχεις το θάρρος να υπερβείς τον βολεμένο σου εαυτό και να δημιουργήσεις τη δική σου ευτυχία; Είσαι έτοιμος να φανείς για άλλη μια φορά λίγος και να αρχίσεις πάλι από την αρχή;
Άλλοι το λένε κάρμα, άλλοι Θεία πρόνοια ή συμπαντική δικαιοσύνη. Σε μια ελεύθερη καθημερινή ερμηνεία απαντά ως το κοινό σε όλους “πλήρωμα του χρόνου”. Η μόνη διαφορά ανάμεσα σε έναν φλύαρο αλαζόνα και σε έναν πραγματικά κατασταλαγμένο άνθρωπο, είναι ότι ενώ και οι δύο πραγματεύονται τις ίδιες αξίες, ο δεύτερος θα επαληθεύσει τα λεγόμενά του στην πράξη όταν έρθει αντιμέτωπος με αυτά. Μπορείς λοιπόν να κρυφτείς, να υπεκφύγεις, να εκτεθείς· να βρεις προφάσεις ξεγελώντας κι εσένα και τους άλλους. Μπορείς αν θες να τινάξεις τη ζωή σου όλη στον αέρα και τελικά να δικαιωθείς. Το μόνο σίγουρο όμως είναι, πως τη μεγαλύτερη μάχη που μπορεί να κερδίσει κανείς, τη δίνει κάθε μέρα με τον ίδιο του τον εαυτό.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια