Γι’ αυτό αγάπη μου, ό,τι χαρές μας κρύβει η ζωή, να μη μου τις στερήσεις. Άλλο μακριά μην τις κρατάς, μην τις καθυστερήσεις. Μέσα σε τούτο τον παραλογισμό του άγνωστου, στη ματαιότητα και την άγρια ομορφιά της στιγμής που ακυρώνει κάθε έννοια λογικής και σιγουριάς· που διαγράφει δεδομένα και απαλείφει σταθερές, να μην αφήσουμε, μάτια μου, λεπτό να πάει χαμένο. Όσος χρόνος μας μένει, να είναι κοινός. Γιατί μετά από ό,τι έζησα, από όσα γνώρισα και είδα, είμαι πια σίγουρος και αυτό θέλω μονάχα. Τις συγκινήσεις που μας καρτερούν, να τις καρπωθούμε όλες. Και τις λύπες που μας προσμένουν κάπου παρακάτω, μαζί να τις αντέξουμε. Γλυκαίνει ο πόνος, μούσα μου, όταν μοιράζεται στα δύο. Χέρι – χέρι να πορευτούμε το αβέβαιο και να ανταμώσουμε αγκαλιά το πλήρωμα του χρόνου. Γιατί πνοή μου, σ’ το λέω πια υπεύθυνα και όρκο ζωής το κάνω. Όση ζωή μου ορίστηκε, όλη δική σου είναι.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια