Όλη σου η ζωή μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνεις θόρυβο. Να απευθύνεις μια έκκληση. Να δηλώσεις παρών. Να διαψεύσεις το γνωστό, το γνώριμο και το οφθαλμοφανές. Ολόκληρη η καθημερινότητά σου ένα διαρκές κρυφτό με τον εαυτό σου, από τον οποίο τελικά δε γλύτωσες ποτέ.
Παρ’ όλα αυτά, δε φταις εσύ που αφήνεις τα ένστικτά σου να σου κατατρών τα σωθικά. Δε φταις εσύ που συνήθισες να λειτουργείς με αυτόν τον αβασάνιστο παρορμητισμό -ακριβώς όπως τα ζώα. Δε φταις εσύ που έχεις σωματικοποιήσει τα πάθη, το θυμό και τις εμμονές σου, περνώντας τα τώρα και στους άλλους.
Φταίνε όλοι αυτοί που έχοντας δει το βυθό σου εξακολούθησαν να περιμένουν από εσένα το κάτι παραπάνω. Φταίνε όλοι όσοι ενώ διέκριναν νωρίς το πού φτάνει η σκέψη σου, το πόση είναι η κρίση σου και ποια η διάθεσή σου για αυτοκριτική κι εξέλιξη, συνέχισαν να χαραμίζουν χρόνο από το χρόνο τους, ουσία από την ουσία τους, ζωή από τη ζωή τους. Φταίνε όλοι αυτοί που έχοντας έρθει αντιμέτωποι με το μίσος, τις εμπάθειες και τα συμπλέγματα που φώλιασαν στη μαύρη σου ψυχή, επέλεξαν κάποια στιγμή να γελάσουν μαζί σου από το να σου δώσουν μια και να πας από εκεί που ήρθες.
Γιατί τελικά, και το να γελάς με κάποιον που τόσο μπορεί και τόσα κάνει, είναι μια μορφή συνενοχής. Γιατί και το να στέκεσαι παρατηρητής ενός ανθρώπου που αυτοκαταστρέφεται στην προσπάθειά του να καταστρέψει, είναι ένα είδος συνέργειας. Γιατί και το ψέμα που λες σε έναν άνθρωπο που ζει μέσα στο ψέμα, που κοιμάται και ξυπνά μαζί του, που το έκανε πια δεύτερη φύση του, είναι στον ίδιο βαθμό ψέμα με κάθε ψέμα και το ψέμα επιστρέφει πάντα στον αυτουργό του. Γιατί η μοίρα σου ήταν, είναι και θα είναι η συντριβή και η μόνη συμπεριφορά που τελικά σου πρέπει είναι η παντελής απομόνωση και η αποκοπή σου από όλους και όλα. Η πλήρης αδιαφορία για το αν είσαι καλά, αν κάτι άλλαξε, αν εσύ άλλαξες, ή αν τελικά πνίγηκες απ’ τις τοξίνες σου.
Μπορείς λοιπόν να εξακολουθείς να τρως τη σάρκα σου νυχθημερόν. Μπορείς να συνεχίσεις να αυτοπαραμυθιάζεσαι και να δικαιολογείσαι παντού και με κάθε τρόπο. Μπορείς να συνεχίσεις να πασχίζεις να πεις, να δείξεις, να αποδείξεις, να ακουστείς. Μπορείς να συνεχίσεις να βλάπτεις με τη συναναστροφή σου και να κλείνεις τα μάτια σου ακόμα και σε αυτό, όχι όμως εδώ. Ο χρόνος σου τελείωσε και αυτή τη φορά οριστικά.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια