Ίσως να είναι η συνήθεια του ανθρώπου να εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Να θαλασσοδέρνεται, να ναυαγεί, να γελιέται· και κάθε φορά που η ζωή τον πετά σε κάποια ξέρα, να πιστεύει πως τελικά έμαθε. Πως βγήκε πιο δυνατός. Πως τώρα πια, ξέρει. Γιατί εγώ, δεν ήξερα – ποτέ δεν έμαθα. Και η ξέρα αυτή δε μοιάζει με καμία προηγούμενη. Στα παιδικά μου τώρα μάτια φαίνεται πιο απροσπέλαστη και αχανής από κάθε εμπόδιο που συνάντησα. Φαντάζει πιο βραχώδης και απόμακρη από κάθε σωτήρια ακτή και ίχνος πολιτισμού.
Μαζί με εσένα χάνω τα στεγανά μου. Την αλήθεια αυτή, την αμετάβλητη στο χώρο και το χρόνο, που ερχόταν πάντα μέσα μου και συμπλήρωνε την πραγματικότητα. Την έκανε πιο όμορφη, πιο αληθινή, πιο ελκυστική. Αποχωρίζομαι ένα κομμάτι μου ζωτικό, απαραίτητο, σχεδόν αναπόσπαστο. Ένα μέρος της ψυχής μου που με βοηθούσε να προσαρμόζομαι στην καθημερινότητα και να φέρνω σε πέρας τις μικρές και μεγάλες δοκιμασίες όταν ο δρόμος ανηφόριζε. Να καταφέρνω το δύσκολο και το απρόβλεπτο. Να κάνω την ανατροπή.
Χωρίς εσένα χάνω τη σταθερά μου. Τα θεμέλια στα οποία στηριζόμουν και όριζα τον κόσμο από την αρχή κάθε φορά που έφτανα σε ξέφωτο. Χάνω τις απαντήσεις μου και μια αίσθηση δύναμης που με έκανε να αντιμετωπίζω κάθε πρόκληση με την ίδια δονκιχωτική αφέλεια. Μια ευγενική – διακριτική παρουσία που φώτιζε τον κόσμο μου κάθε φορά που με κατάπινε το σκοτάδι. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη που τα έκανε όλα πιο απλά, πιο εύκολα, πιο ξεκάθαρα. Την «πεπατημένη» μέσα από την οποία έφτανα στην αλήθεια κάθε φορά που κατέληγα σε αδιέξοδο.
Μαζί με εσένα, χάνω την ταυτότητα και τον προορισμό μου. Την ήρεμη εκείνη φωνούλα που μου γαλήνευε την ψυχή με δυο μόνο λέξεις και μαζί με αυτήν κάθε αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς. Γιατί τελικά, πέρα από κάθε ανασφάλεια και φοβία, πέρα από οποιοδήποτε συναίσθημα αβεβαιότητας και απόγνωσης· το χειρότερο αίσθημα είναι εκείνο της αμφιβολίας με την οποία σε αφήνει κάποιος που κάποτε τα λέγατε όλα.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια