Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη. Θέλω να μου αποδοθεί έστω και μοιρολατρικά, το ποιος και από πού εξουσιοδοτήθηκε το ρόλο του θεριστή ψυχών, που έχοντας κοστολογήσει και την τελευταία, θυσιάζει χωρίς συστολή τα νιάτα των κατώτερων υπάρξεων για τα μεγάλα συμφέροντα.

Δεν είμαι άπιστος, δεν είμαι λιγόψυχος, δεν είμαι καν εγωιστής. Προσπαθώ όμως να χωρέσω σε ανθρώπινα πλαίσια την οργή μου για αυτή την ξεδιάντροπη επιβολή του ισχυρού επί του ασθενούς. Παλεύω να φιλτράρω την ανθρώπινη πλεονεξία και να απευθύνω σε κάποια απροσδιόριστη δύναμη την ανάγκη μου για ελπίδα και απόδοση δικαιοσύνης. Της μόνης δικαιοσύνης που χρειάζεται να απονεμηθεί σε μια ανθρώπινη ζούγκλα που δε διαφέρει σε τίποτα πια από εκείνη των ζώων.

Με ακούει κανείς;

Έχω την ανάγκη να πιστέψω κάπου. Πασχίζω να πείσω με κάποιον τρόπο τον εαυτό μου ότι όλη αυτή η αδικία που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες μέρες θα αποκατασταθεί. Προσπαθώ απεγνωσμένα να απευθύνω έκκληση σε κάποια ανώτερη πνευματική οντότητα που τελικά θα μεσολαβήσει και θα επιφέρει την κάθαρση. Την κάθαρση αυτή, που όλο και πιο ουτοπική αποδεικνύεται καθώς περνούν οι μέρες. Γιατί ειλικρινά, δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο και σε ποια ζωή η μητέρα που τόσο βάναυσα στερήθηκε το βρέφος της θα λυτρωθεί από την τελευταία του ανάμνηση, ούτε και να σοφιστώ μια παρηγοριά για το παιδί που του ορίστηκε να μεγαλώσει ορφανό. Δεν υπάρχει θεωρία που να απαλύνει την αγανάκτηση και την αποστροφή του κοινού αισθήματος απέναντι σε ένα τέτοιο άγος, αφού καμία προσευχή δε θα μας σταθεί καθαρμός, όσο ανήμποροι παρακολουθούμε μια τέτοια τραγωδία να εκτυλίσσεται μπροστά μας.

Καλώς ή κακώς, έτυχε να είμαι ένας από εκείνους που επέλεξαν να μείνουν, να παλέψουν και να ξαναχτίσουν στα συντρίμμια του τόπου τους. Είμαι αυτός που θα κληθεί να υπερασπιστεί κάποια στιγμή την πατρίδα του, γιατί πολύ απλά η ζωή χωρίς την καθαρή μου συνείδηση θα ήταν ανούσια και ανυπόφορη. Είμαι εκείνος που πιθανότατα θα απεικονίζεται αύριο – μεθαύριο σε μια παρόμοια φωτογραφία που θα κάνει το γύρο του διαδικτύου συνοδευόμενη από θρηνητικά λογύδρια και εικονικές αντιδράσεις, γιατί το φιλότιμό μου δε μου επέτρεψε ποτέ να κλείσω μάτια, στόμα και αυτιά σε ένα επιβεβλημένο παιχνίδι λίγων που αψηφά το δικαίωμα στη ζωή των πολλών.

Κάποτε, ένας σύγχρονος φιλόσοφος υποστήριξε πως ανακάλυψε το αντίδοτο για την καταπολέμηση του φόβου του θανάτου. Ο μόνος τρόπος, έλεγε, για να εξοικειωθεί κανείς με την ιδέα του τέλους του, είναι να νικήσει πρώτα τον εγωισμό του, παύοντας να δένεται με οποιονδήποτε και οτιδήποτε τον κρατά δέσμιο στη γη. Σήμερα, 21 χρόνια μετά τον αυτοθέλητο αφανισμό του, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτή δεν είναι απλά η μόνη μέθοδος για να προσεγγίσει κανείς λογικά το πλήρωμα του χρόνου, άλλα και ο μοναδικός τρόπος για να καταφέρει να επιβιώσει σε μια σύγχρονη κοινωνία ανθρώπων όσο ζει. Κύριε Λιαντίνη, πόσο δίκιο είχατε τελικά. Δυστυχώς, ναι, πέθανε ο Θεός.

Χατζηκυριάκου Παντελής

 

 

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής