Τον δικό μου “ωραίο άνθρωπο” τον συνάντησα ένα κρύο απομεσήμερο μες στην καρδιά του χειμώνα. Φοβισμένο, αμήχανο, καθισμένο σε αυτή την τόσο γνώριμη νευρική στάση· και με το διστακτικό εκείνο χαμόγελο που μάτωσα να τον πείσω πόσο του πάει. Με την ανασφάλεια αποτυπωμένη στα μάτια και την ελπίδα κρεμασμένη απ’ τα χείλη.
Τον δικό μου όμορφο άνθρωπο δεν τον έζησα ποτέ. Δεν ένιωσα την ανάσα του, δε χάθηκα στο βλέμμα του, δε γεύτηκα τον καφέ του. Οι ελάχιστες κοινές μας στιγμές έλαβαν χώρα σε κάποιο σταθμό του Μετρό ή σε μια στάση λεωφορείου. Στην πύλη αναμονής ενός αεροδρομείου ή στην αποβάθρα κάποιου λιμανιού. Όταν του χρόνου η κλεψύδρα στέρευε και η απουσία του επισκίαζε και πάλι την καθημερινότητά μου.
Τον μοναδικό δικό μου άνθρωπο τον έχω κλείσει ευλαβικά σε ένα κίτρινο τετράδιο ανάμεσα σε κακογραμμένες αράδες και άτακτες μουτζούρες. Δεν τον επιμελήθηκα, δεν τον φτιασίδωσα, δεν τον καλλώπισα. Ίσως γιατί οι λέξεις αποδείχτηκαν ανεπαρκείς στο να σκιαγραφίσουν το διαμέτρημα και τον εσωτερικό του πλούτο. Είχα όμως το προνόμιο να τον δω να ξεκορμίζει από τον κύκνο κρυφά και να λούζεται σε μια ιεροτελεστία μυστική από ένα φως πριγκιπικό. Να αφήνει πίσω την παλιά του ζωή και να κατακτά μία μία τις βουνοκορφές της προσωπικής του διαδρομής.
Τον ολότελα δικό μου άνθρωπο τον ήξερα πολύ πριν τον γνωρίσω, αλλά τον διέκρινα από την πρώτη του αγκαλιά. Κι αυτό γιατί στα δυο χρυσά του μάτια είδα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να βρω τον τρόπο να τον διατηρήσω στη ζωή μου πεισματικά, σαν κάποιο από τα πολλά ιδανικά που ξεθώριασαν γλυκά στο πέρασμα του χρόνου.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια