Άλλη μια φορά που το χάραμα με βρίσκει άυπνο να παλεύω με την κούραση, αναθεματίζοντας που και το βράδυ αυτό δεν κατάφερα να σου αποσπάσω κάτι. Όχι πολλά. Ένα μόνο λόγο να συνεχίσω να ελπίζω. Μια λέξη να συντροφεύει όλες αυτές τις εικόνες που τόσο ζωηρά αποτυπώνονται μπροστά μου κάθε φορά που κλείνω τα μάτια και καρτερώ τον ύπνο.
Τον ύπνο αυτόν που πάλι μαζί σου θα με βρει, μα πάλι μόνο θα με αφήσει το ξημέρωμα. Την τόσο γνώριμη πια παραζάλη, μαζί με εκείνη την απαίσια γεύση της απογοήτευσης που θα με ακολουθεί καθ ‘όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας.
Αλήθεια, ξέρεις πόσες φορές ευχήθηκα να μπορούσα να περπατήσω για λιγάκι στους διαδρόμους του μυαλού σου; Για δυο μονάχα λεπτά, όχι περισσότερο. Πόσες φορές αναρωτήθηκα τι στο καλό να λες για εμένα στις φίλες σου σε εκείνες τις πολύωρες συζητήσεις σας; Να’ ξέρα τουλάχιστον πώς νιώθεις τα πρωινά εκείνα που μας βρίσκουν ξεχασμένους μπροστά από μια οθόνη να έχουμε ανταλλάξει ένα σωρό αλήθειες μέσα από κόκκινες ειδοποιήσεις. Όλες μας τις αλήθειες σχεδόν, εκτός από μία. Τη δική μου την αλήθεια.
Αυτή που τόσο βίαια φίμωσα κάτι τέτοια βράδια, μια στιγμή πριν να την ξεστομίσω. Αυτή που τόσες φορές γκρέμισα από την άκρη των χειλιών μου, δευτερόλεπτα πριν σου την ομολογήσω.
Δεν ξέρω, κορίτσι μου… Πάει καιρός τώρα που ακροβατώ στο τεντωμένο σκοινί της τρέλας. Μήνες τώρα αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στα τόσα μου συναισθήματα για εσένα και στην ανάγκη μου αυτή να συνεχίσω να ακούω το γέλιο σου με οποιοδήποτε κόστος. Πόσο μάλλον να είμαι εγώ αυτός που το προκαλεί. Να διατηρήσω το προνόμιο του να σε προσέχω διαρκώς με κάποιον τρόπο, ενσαρκώνοντας έτσι οποιονδήποτε ήρωα διαλέξεις σε αυτό το ροζ παραμυθάκι που τόσο ιδεατά έχεις πλάσει στο μυαλό σου.
Να σου πω όμως κάτι, μικρή μου; Τρομάζω πια. Αλήθεια σ’ το λέω, τρομάζω πολύ. Τρέμω στη σκέψη πως κάποια στιγμή αδυναμίας θα κάμψει και τις τελευταίες μου αντιστάσεις σκορπώντας όσα νιώθω στα πόδια σου μπροστά.
Φοβάμαι για την ώρα εκείνη που τα φιμωμένα τούτα λόγια που τόσο λαίμαργα πνίγω σε μεθυσμένες γουλιές τα βράδια ενώ κοιμάσαι, θα αναδυθούν στην άκρη της γλώσσας μου και θα μου επιβληθούν.
Τρέμω στην ιδέα ότι θα έρθει μια μέρα που αυτή σου η διφορούμενη ειδοποίηση θα λείπει από την οθόνη του κινητού μου, και μαζί της θα έχει πάρει και τη στερνή μου δυνατότητα να ερμηνεύω τις λέξεις σου όπως με βολεύει.
Μα παραπάνω από όλα ξέρεις τι με τρομάζει; Το λεπτό εκείνο που θα βρει τα χείλη μου σφραγισμένα τελετουργικά επάνω στα δικά σου. Το ευλαβικό φιλί που θα σου κοινωνήσει όλον αυτό τον κόσμο που σφαδάζει μέσα μου σε κάθε καληνύχτα. Την τρέμω τη στιγμή εκείνη, ναι. Την τρέμω γιατί, ξέρω πια πολύ καλά, πως θα είναι η τελευταία μας.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πρόσφατα σχόλια