Και κάπως έτσι, για άλλη μια φορά η αντοχή σου στέρεψε και η υπομονή σου εξαντλήθηκε. Νεύρα, πίεση, αναποδιές και διαφόρων λογιών κακοτοπιές σε γονάτισαν κι εσύ βυθίζεσαι ξανά στο παρελθόν σου. Γίνεσαι και πάλι παιδί και ξεχύνεσαι νοερά σε εκείνα τα γνώριμα και ασφαλή μικρά δρομάκια που απέθεσες όλη σου την παιδικότητα και τη χαμένη ανεμελιά. Νιώθεις να συρρικνώνεσαι και καταφεύγεις γοργά σε μέρη που συνήθισες να μηδενίζεις το χρόνο και να ανακαλύπτεις τον κόσμο απ’ την αρχή.

Τι λόξα και τούτη; Κάθε φορά που η ζωή μπροστά μας ανηφορίζει, να ανακαλούμε μνήμες και βιώματα από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ηλικίας μας. Παραστάσεις που μας έχουν στιγματίσει χαράσσοντας τη γυάλινη κλεψύδρα του χρόνου, αποτελώντας σημείο αναφοράς για τη μετέπειτα εξέλιξή μας. Τότε που ξέγνοιαστοι θα παίζαμε σε κάποια παιδική γειτονιά απαλλαγμένοι από το άγχος και την ανησυχία. Όταν τα λάθη διορθώνονταν με μια απλή συγγνώμη, όλες οι επιλογές ήταν αναστρέψιμες και ο έρωτας έμοιαζε να είναι το ομορφότερο δώρο του κόσμου.

Ωστόσο, αυτό που ξεχνάμε κατά την καθημερινή αυτή μας ανάλωση, είναι ότι η ζωή γράφεται στο “εδώ” και στο “τώρα”. Στη στιγμή αυτή που στερούμε από τον εαυτό μας ανατρέχοντας στα παλιά, καταγράφοντας τα όνειρα που έμειναν ημιτελή, τις λάθος μας επιλογές και όλα όσα θα μπορούσαν σήμερα να είναι με κάποιο τρόπο διαφορετικά.

Αγνοούμε ότι ζωή είναι οι φορές εκείνες που καταφέραμε και επιπλεύσαμε ανάμεσα στα προβλήματα μας. Το προνόμιο του να μεγαλώνεις και να επιβιώνεις με το χαμόγελο στα χείλη κόντρα στα κακώς κείμενα, γνωρίζοντας ότι το χαμόγελο αυτό θα φύγει, θα έρθει και θα ξαναφύγει.

Ζωή είναι η προσπάθειά μας να αφήνουμε χώρο και χρόνο στην αισιοδοξία μέσα σε μια επιβεβλημένη καθημερινότητα που μυρίζει ναφθαλίνη. Οτιδήποτε διαφορετικό “χωρέσαμε” σε μια προκαθορισμένη και ανιαρή τάξη πραγμάτων, καταφέρνοντας έτσι να απαλλαγούμε από το πρόγραμμα, τη ρουτίνα και οποιοδήποτε είδος συμβιβασμού.

Ζωή είναι κάθε όνειρο, κάθε ελπίδα και κάθε στόχος που τίθεται με σκοπό να αλλάξει την πραγματικότητα. Κάθε τραγούδι που σε αναγκάζει να κοιτάς μέσα σου και να παγώνεις το χρόνο, κάθε κατάθεση ψυχής και κάθε μορφή δημιουργίας.

Ζωή είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάξαμε και μοιραστήκαμε χαρές και λύπες. Όλες εκείνες οι αβίαστες ανάσες που γεμίζουν το μέσα μας με αισιοδοξία, ακόμη και για λίγο. Κάθε αγκαλιά, κάθε φιλί, κάθε συγχώρεση και κάθε καινούρια αρχή που κατάφερε να σταματήσει για λίγο τους δείχτες του ρολογιού.

Μπορεί λοιπόν μέσα από την επαφή μας με την κόπωση, την αδυναμία και οποιουδήποτε είδους απώλεια όσα δεν καταφέραμε να κάνουμε να αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη αξία, ωστόσο οι “ημέρες της ζωής μας” δεν είναι τα παιδικά μας χρόνια. Είναι οι φορές εκείνες που καταφέραμε κι επιβληθήκαμε στο άγχος, στις αντιξοότητες, στην αποτυχία και κατά συνέπεια στο θάνατο. Οι ημέρες της ζωής μας είναι όλες εκείνες οι στιγμές που αν και μεγαλύτεροι καταφέραμε να ξανανιώσουμε για λίγο παιδιά, μέσα σε μια γερασμένη και φθαρμένη κοινωνία.

Χατζηκυριάκου Παντελής

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής