Κι όμως, ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις που τόσο απερίσκεπτα σκορπάς καθημερινά σε ανούσιες συναναστροφές· στα κούφια εκείνα λόγια με τα οποία στηρίζεις επιχειρήματα, φορτίζεις σκόπιμα τη στιγμή και κερδίζεις περίτεχνα εσφαλμένες εντυπώσεις προκαλώντας προκάτ συναισθήματα, υπάρχει και μια κουβέντα που δεν μπορείς να την καπηλευθείς. Ένα λήμμα που δεν παραφράζεται,
“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Παλιό λαϊκό ρητό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου και χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι σε συζητήσεις για να περιγράψει τη δύναμη αλλά και τις καταστροφικές ικανότητες του λόγου. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο συνδετικός κρίκος των πολιτισμών, αλλά και η φλόγα
“Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις…” Δε θυμάμαι πού το διάβασα. Φαντάζομαι σε κάποια ανάρτηση σε μία από αυτές τις σελίδες που “παντρεύουν” μαγικές εικόνες με ταξιδευτικές φράσεις. Στιχάκια βγαλμένα σε στιγμές που το μυαλό και το συναίσθημα αποτυπώνουν τις μεγαλύτερες αλήθειες σε
Πρόσφατα σχόλια