Με κούρασες, εαυτέ μου. Με κούρασες πολύ. Η πόρτα έκλεισε βάναυσα για άλλη μια φορά κι εγώ έμεινα από πίσω της να σου μιλώ. Να μονολογώ και να αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι λάθος. Ήθελα να’ ξερα, δεν κουράστηκες πια; Δεν κουράστηκες να δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Δε
Κρυώνω… Έχω κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα στο άδειο μου κρεβάτι και κρυώνω. Έχω τα χέρια μου πλεγμένα πίσω από το κεφάλι και ακούω πάλι τις φωνές μέσα μου να ουρλιάζουν. Δεν μπορώ να τις βάλω για ύπνο απόψε. Όσες δικαιολογίες και να τους πω, απόψε δεν μπορώ να τις
Παραιτούμαι από το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Από την ανισορροπία των ανθρωπίνων σχέσεων, παραιτούμαι. Με κούρασε η υστεροβουλία και οι δεύτερες σκέψεις. Η κρυμμένη αυτή αλήθεια στο κάτω μέρος της γλώσσας που ποτέ δεν ξεστομίζεται. Τι κι αν λένε πως η ανθρώπινη επικοινωνία είναι το παν; Έτσι που την καταντήσαμε
Ξημέρωσε κιόλας. Οι πρώτες δέσμες φωτός τρύπωσαν βάναυσα από τις γρίλιες των παραθυρόφυλλών μου, τιμωρώντας με που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι απόψε. “Τι κάνεις…;” Δύο μόνο λέξεις που έμειναν να αντηχούν μες στο δωμάτιο. Μια αμήχανη ερώτηση. Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που διέλυσε τη νύχτα μου και σκόρπισε παντού τη
Πρόσφατα σχόλια