Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη.
Ξημέρωσε βάναυσα η σημερινή ημέρα. Δυνατές τυμπανοκρουσίες, άναρχες επευφημίες, σαλπίσματα που όριζαν το ρυθμό των ποδοβολητών, εκκωφαντικά βουητά των μαχητικών αεροσκαφών και δυνατές αναγγελίες των εκάστοτε παρελαυνόντων. Πρόκειται αλήθεια για μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα, το κλίμα της οποίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρεάζει άμεσα την ψυχοσύνθεσή του
Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου του 1974. Η αιματοβαμμένη αυτή ημερομηνία, έμελε να στοιχειώσει το μέλλον της Κύπρου και να σηματοδοτήσει τη σκοτεινότερη επέτειο της Ιστορία της. Η ώρα 4.35π.μ. Μία ώρα πριν, είχαν τελειώσει άδοξα οι τριήμερες διαπραγματεύσεις στη σύσκεψη της Γενεύης μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας σχετικά
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας, υπήρξε ανέκαθεν μια πολεμική διάθεση, η οποία μην έχοντας συγκεκριμένη αιτία και άμεσο τρόπο εκτόνωσης, ξέσπαγε συλλογικά και με την πρώτη ευκαιρία κάθε φορά που την εκδήλωνε κάποιος άλλος. Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, στον απόηχο μιας καταστροφής βιβλικών διαστάσεων άνευ προηγουμένου, μέρος του πόνου και
Ήρθε για άλλη μια φορά ο Μάης. O νεαρός αυτός άνδρας με το στεφάνι από λουλούδια στο κεφάλι. Ο μήνας της λησμονιάς, της ευφορίας και της χαμένης αθωότητας, που σηματοδοτεί τον οριστικό πια ερχομό της άνοιξης. Πόσο αισιόδοξα και συνάμα μελαγχολικά σε κάνουν και νιώθεις τέτοιες ημέρες; Πόσο πιο έντονο
Αγαπητέ νεοέλληνα. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για εσένα. Για εσένα που απέχεις συνειδητά από ημέρες σαν τη σημερινή με το πρόσχημα ότι η πατρίδα σου έχει πάψει να σε κάνει να νιώθεις περήφανος. Για εσένα που εύχεσαι να ζούσες οπουδήποτε εκτός της Ελλάδας του 2018, η οποία με τη γενικότερη
Γη μου. Σκοτείνιασες και πάλι. Μαζεύτηκαν τα σύννεφα. Μύρισε η βροχή. Για ποια ιστορική συνάντηση με τη μοίρα σου χαράζεις; Πατρίδα μου. Χρόνια τώρα έρμαιο φθηνών ανθρώπων που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν τη βαριά σου ιστορία στις πλάτες τους και τη βεβήλωσαν. Την απαξίωσαν, τη διαπραγματεύθηκαν και τελικά την
Ενός λεπτού σιγή για όσους έμειναν εδώ και ακόμη μάχονται. Για αυτούς που τα πτυχία τους έμειναν μια σκονισμένη – καδραρισμένη επιγραφή να τους θυμίζει τα χρόνια που πήγανε χαμένα. Μια ξεθωριασμένη μπορντούρα στον τοίχο του δωματίου τους, να τους ταξιδεύει σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές. Σε εποχές που
Χέρια ανοιχτά, φλέβες πρησμένες και βλέμμα βαρύ. Η τελετουργία αρχίζει. Ξεκινάει εκείνος ο μοναχικός χορός που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει. Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μιλούσες. Δεν αντιδρούσες. Δε μετείχες σε ό,τι και να συνέβαινε γύρω σου. Η μουσική έπαιζε δυνατά, ο κόσμος τραγουδούσε, τα χαρούμενα γλεντοτράγουδα διαδέχονταν
Από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας υπάρχουν χαραγμένα ανεξίτηλα τα σημάδια “λόγιων” οι οποίοι μέσα από τα γραπτά τους επιδίωξαν την “αφύπνιση” αναφορικά με τους σημαντικότερους πυλώνες της ζωής. Το χώμα που πάτησαν, οι αλήθειες που χάραξαν και η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, έκαναν το ταξίδι της προσωπικής
Πρόσφατα σχόλια