Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στον εαυτό σου, είναι το να αναρωτηθείς αν τελικά έκανες όσα περνούσαν από το χέρι σου προκειμένου να μη χάσεις από τη ζωή σου κάποιον άλλοτε δικό σου άνθρωπο. Να αμφισβητήσεις δηλαδή την ίδια σου την αντίληψη παραποιώντας τα γεγονότα στην
Και είναι οι φωνές αυτές που τόσο βάναυσα ηχούν μες στο κεφάλι μου απόψε. Η αίσθηση αυτή της αγανάκτησης που δε συγκρίνεται με καμία προηγούμενη. Τρέμουν τα άκρα μου. Παραλύει το σώμα μου. Στάζει η αηδία από τα χείλη μου και μολύνει κάθε μου λέξη πριν προλάβω να την ξεστομίσω.
Ίσως, αν δε σε ήξερα τόσο καλά, αν δεν είχες εξαλείψει και τα τελευταία μου υπολείμματα εμπιστοσύνης σε εσένα, οι προσπάθειες σου αυτές να με έβρισκαν πιο ευάλωτο. Ίσως, αν πίστευα πως όντως έχει απομείνει μέσα σου κάτι από τότε, πως νιώθεις ειλικρινά έστω και τα μισά από όσα λες,
Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε ψηλά. Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που με το βλέμμα στο κενό και τα γόνατα στη γη ψάχνεις για ουρανό. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές
Να τη σέβεσαι τη μοναξιά σου, να την πονάς. Να μην την αφήνεις σε τρεμάμενα χέρια. Να μην την εμπιστεύεσαι σε άδειες αγκαλιές. Η μοναξιά είναι το εισιτήριο για της ζωής το παρακάτω. Είναι αυτή που θα σε παραλάβει τσακισμένο και θα σε παραδώσει ολοκαίνουριο σε ένα καλύτερο αύριο. Θα
Δε σκέφτηκα ποτέ μου να κάνω τατουάζ. Από μικρό ακόμη, με έβρισκε αντίθετο οποιουδήποτε είδους αξεσουάρ. Λίγο οι αυστηρές αρχές με τις οποίες ήμουν μεγαλωμένος, λίγο το γεγονός ότι τους στιγματισμούς αυτούς τους θεωρούσα μια επιτηδευμένη προσπάθεια να αντλήσει κανείς λίγο ενδιαφέρον από τον υπόλοιπο κόσμο γεμίζοντας έτσι την άδεια
Κι όμως κορίτσι μου, αυτό που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι ανάμεσα σε όλα εκείνα τα ανδρείκελα με τα οποία ξημερώνεσαι δεξιά και αριστερά, υπάρχουν και κάποιοι άνδρες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του όρου. Τα αρσενικά εκείνα που δε θα χαραμίσουν φαιά ουσία για να μετάσχουν σε
Και κάπως έτσι, τελικά τα κατάφερα. Περνάει ο καιρός γρήγορα πια. Αδιάφορα. Σχεδόν μηχανικά. Οι πληγές μου έκλεισαν, τα σημάδια μου έσβησαν και οι φωνές του παρελθόντος έπεσαν σε καταστολή. Και είναι τόσο ευεργετική ετούτη η ηρεμία… Είναι τόσο λυτρωτική αυτή η ισορροπημένη διάθεση για την οποία μάτωσα κατά καιρούς.
Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων. Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο
Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς και δαίμονες. Με τη ζάλη μου πυξίδα και τον πόνο για οδηγό. Μόνο μου, σε εκείνο το γνώριμο – υπόγειο μαγαζάκι, με κακής ποιότητας κρασί
Πρόσφατα σχόλια