Αν υπάρχει κάτι που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ στον εαυτό σου, είναι το να αναρωτηθείς αν τελικά έκανες όσα περνούσαν από το χέρι σου προκειμένου να μη χάσεις από τη ζωή σου κάποιον άλλοτε δικό σου άνθρωπο. Να αμφισβητήσεις δηλαδή την ίδια σου την αντίληψη παραποιώντας τα γεγονότα στην
Ίσως, αν δε σε ήξερα τόσο καλά, αν δεν είχες εξαλείψει και τα τελευταία μου υπολείμματα εμπιστοσύνης σε εσένα, οι προσπάθειες σου αυτές να με έβρισκαν πιο ευάλωτο. Ίσως, αν πίστευα πως όντως έχει απομείνει μέσα σου κάτι από τότε, πως νιώθεις ειλικρινά έστω και τα μισά από όσα λες,
Κι όμως, εγώ μπορώ να καταλάβω ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Μπορώ να φανταστώ πώς νιώθεις την ώρα αυτή που καταπίνεις τη δυστυχία και υπομένεις το άδικο απλά και μόνο επειδή δεν μπορείς να του επιβληθείς. Όχι ακόμη τουλάχιστον. Ξέρω πώς είναι να γεύεσαι το δάκρυ και να φιμώνεις τις λέξεις σου
Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε ψηλά. Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που με το βλέμμα στο κενό και τα γόνατα στη γη ψάχνεις για ουρανό. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές
Να τη σέβεσαι τη μοναξιά σου, να την πονάς. Να μην την αφήνεις σε τρεμάμενα χέρια. Να μην την εμπιστεύεσαι σε άδειες αγκαλιές. Η μοναξιά είναι το εισιτήριο για της ζωής το παρακάτω. Είναι αυτή που θα σε παραλάβει τσακισμένο και θα σε παραδώσει ολοκαίνουριο σε ένα καλύτερο αύριο. Θα
Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και τη μικροπρέπειά τους υψηλότερα από τις αξίες που υποτίθεται πως πρέσβευαν. Οι επιτήδειοι εκείνοι που συστήθηκαν ως καλοί Σαμαρείτες και τελικά αποχώρησαν σαν Ιούδες, αδιαφορώντας
Και κάπως έτσι, τελικά τα κατάφερα. Περνάει ο καιρός γρήγορα πια. Αδιάφορα. Σχεδόν μηχανικά. Οι πληγές μου έκλεισαν, τα σημάδια μου έσβησαν και οι φωνές του παρελθόντος έπεσαν σε καταστολή. Και είναι τόσο ευεργετική ετούτη η ηρεμία… Είναι τόσο λυτρωτική αυτή η ισορροπημένη διάθεση για την οποία μάτωσα κατά καιρούς.
Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων. Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο
Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς και δαίμονες. Με τη ζάλη μου πυξίδα και τον πόνο για οδηγό. Μόνο μου, σε εκείνο το γνώριμο – υπόγειο μαγαζάκι, με κακής ποιότητας κρασί
Αργάμιση και κάτι! Μπαίνω ζαλισμένος στο άδειο αυτό δωμάτιο που θα φιλοξενήσει το μισό μου σώμα μέχρι να ξημερώσει. Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο είδωλό μου στον καθρέφτη και στο κατακόκκινο ταλαιπωρημένο μου βλέμμα, μετράω μια μια όλες τις τρέλες που έχω κάνει για’ σένα. Δε λέω να βάλω μυαλό
Πρόσφατα σχόλια