Σήκωσε το κεφάλι σου και κοίταξε ψηλά. Ναι, εσύ, σε εσένα μιλάω. Σε εσένα που με το βλέμμα στο κενό και τα γόνατα στη γη ψάχνεις για ουρανό. Σε εσένα που κουράστηκες να είσαι πια μόνος. Που σε εξάντλησε το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Σε εσένα που σου δόθηκε πολλές
Να τη σέβεσαι τη μοναξιά σου, να την πονάς. Να μην την αφήνεις σε τρεμάμενα χέρια. Να μην την εμπιστεύεσαι σε άδειες αγκαλιές. Η μοναξιά είναι το εισιτήριο για της ζωής το παρακάτω. Είναι αυτή που θα σε παραλάβει τσακισμένο και θα σε παραδώσει ολοκαίνουριο σε ένα καλύτερο αύριο. Θα
Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και τη μικροπρέπειά τους υψηλότερα από τις αξίες που υποτίθεται πως πρέσβευαν. Οι επιτήδειοι εκείνοι που συστήθηκαν ως καλοί Σαμαρείτες και τελικά αποχώρησαν σαν Ιούδες, αδιαφορώντας
Και κάπως έτσι, τελικά τα κατάφερα. Περνάει ο καιρός γρήγορα πια. Αδιάφορα. Σχεδόν μηχανικά. Οι πληγές μου έκλεισαν, τα σημάδια μου έσβησαν και οι φωνές του παρελθόντος έπεσαν σε καταστολή. Και είναι τόσο ευεργετική ετούτη η ηρεμία… Είναι τόσο λυτρωτική αυτή η ισορροπημένη διάθεση για την οποία μάτωσα κατά καιρούς.
Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων. Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο
Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς και δαίμονες. Με τη ζάλη μου πυξίδα και τον πόνο για οδηγό. Μόνο μου, σε εκείνο το γνώριμο – υπόγειο μαγαζάκι, με κακής ποιότητας κρασί
Αργάμιση και κάτι! Μπαίνω ζαλισμένος στο άδειο αυτό δωμάτιο που θα φιλοξενήσει το μισό μου σώμα μέχρι να ξημερώσει. Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο είδωλό μου στον καθρέφτη και στο κατακόκκινο ταλαιπωρημένο μου βλέμμα, μετράω μια μια όλες τις τρέλες που έχω κάνει για’ σένα. Δε λέω να βάλω μυαλό
Και κάπως έτσι, επέλεξα να μείνω εγώ πίσω. Προσκολλημένος σε ένα παλιό ιδανικό, να σηκώνω το βάρος των επιλογών μας. Τόσο όσων κάναμε, όσο κι εκείνων που φοβηθήκαμε. Ερμητικά κλεισμένος σε ένα ρετρό δωμάτιο να αναπαράγω την ιστορία μας στους τέσσερις τοίχους του, ελπίζοντας κάθε φορά πως θα αλλάξει το
Αν υπάρχει κάτι ή κάποιος που τελικά θα μας ορίσει και θα μας καθορίσει κατά το σύντομο πέρασμά μας από τον μάταιο ετούτο κόσμο, είναι το χειροκρότημα. Οι άνθρωποι που θα μας ξεχωρίσουν και θα μας επιλέξουν ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να μας εντάξουν
Και αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από χθες το βράδυ, δε θα μπορέσω να σου πω πολλά πράγματα. Καπνός πυκνός, φώτα θολά, πολύχρωμα ποτήρια και η ζάλη της απογοήτευσης να σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω μου. Λίγο μετά, με θυμάμαι στη θάλασσα. Εκεί, στα δικά μας τα μέρη. Να μετράω στους
Πρόσφατα σχόλια