Όλη σου η ζωή μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνεις θόρυβο. Να απευθύνεις μια έκκληση. Να δηλώσεις παρών. Να διαψεύσεις το γνωστό, το γνώριμο και το οφθαλμοφανές. Ολόκληρη η καθημερινότητά σου ένα διαρκές κρυφτό με τον εαυτό σου, από τον οποίο τελικά δε γλύτωσες ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, δε φταις εσύ
Και τώρα που ο καιρός πέρασε και η μπόρα καταλάγιασε, ελάτε να πούμε δύο αλήθειες απαλλαγμένες από πάθη, ένταση και αρνητικά συναισθήματα. Πέρα και έξω από όσα είδαμε, ακούσαμε, νιώσαμε και τελικά τυπώσαμε σε ψυχές και συνειδήσεις, η κατακλείδα του συγκεκριμένου περιστατικού αφορά σε ένα φαινόμενο που όλο και πιο
Και τελικά, οι λέξεις ξεψύχησαν. Αφαιμάχθηκαν από τη λάμψη και την έντασή τους. Στερήθηκαν τη σπανιότητα και τη θεμελιώδη τους χρήση. Διατίθενται πια σε ανοιχτές αγορές γδυμένες από το ηχόχρωμα και το ειδικό τους βάρος, προσφέροντας απλόχερα την ημιμάθεια με αντίτιμο λίγη προσοχή. Οι λέξεις φτώχυναν. Σταμάτησαν να αποτυπώνουν ακριβές
“Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις παρά για να αυτοκτονήσεις”. Ένα απόφθεγμα του Γάλλου συγγραφέα Albert Camus (1913 – 1960), που συνδέοντας κανείς με την έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) κατά την οποία 1.000.000 άνθρωποι το χρόνο προβαίνουν σε αυτοκτονία, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η
Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη.
Λένε, πως από όλα τα πλάσματα της γης, το πιο προικισμένο και συγχρόνως καταραμένο είναι ο άνθρωπος. Το είδος εκείνο που εφοδιάστηκε με το προνόμιο της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησης. Το μοναδικό ον που διαθέτει επίγνωση των πράξεών του, θέτει στόχους και τους υλοποιεί, γνωρίζει τον πόνο και
Εκείνο που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι η παροιμία που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα, οπουδήποτε αλλού παρά στη δική σου περίπτωση αναφέρεται. Η δικαιολογία δηλαδή με την οποία φιμώνεις εκείνη τη μικρή φωνούλα που σφαδάζει μέσα σου επίμονα έπειτα από κάθε σου “απάτη”, περισσότερα προβλήματα
Ξημέρωσε βάναυσα η σημερινή ημέρα. Δυνατές τυμπανοκρουσίες, άναρχες επευφημίες, σαλπίσματα που όριζαν το ρυθμό των ποδοβολητών, εκκωφαντικά βουητά των μαχητικών αεροσκαφών και δυνατές αναγγελίες των εκάστοτε παρελαυνόντων. Πρόκειται αλήθεια για μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα, το κλίμα της οποίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επηρεάζει άμεσα την ψυχοσύνθεσή του
Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και τη μικροπρέπειά τους υψηλότερα από τις αξίες που υποτίθεται πως πρέσβευαν. Οι επιτήδειοι εκείνοι που συστήθηκαν ως καλοί Σαμαρείτες και τελικά αποχώρησαν σαν Ιούδες, αδιαφορώντας
Αν υπάρχει κάτι ή κάποιος που τελικά θα μας ορίσει και θα μας καθορίσει κατά το σύντομο πέρασμά μας από τον μάταιο ετούτο κόσμο, είναι το χειροκρότημα. Οι άνθρωποι που θα μας ξεχωρίσουν και θα μας επιλέξουν ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να μας εντάξουν
Πρόσφατα σχόλια