“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Παλιό λαϊκό ρητό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου και χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι σε συζητήσεις για να περιγράψει τη δύναμη αλλά και τις καταστροφικές ικανότητες του λόγου. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο συνδετικός κρίκος των πολιτισμών, αλλά και η φλόγα
Ενός λεπτού σιγή για όσους έμειναν εδώ και ακόμη μάχονται. Για αυτούς που τα πτυχία τους έμειναν μια σκονισμένη – καδραρισμένη επιγραφή να τους θυμίζει τα χρόνια που πήγανε χαμένα. Μια ξεθωριασμένη μπορντούρα στον τοίχο του δωματίου τους, να τους ταξιδεύει σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές. Σε εποχές που
Θέλεις να σου πω τι είναι αγάπη, μάτια μου; Αγάπη είναι τα φιμωμένα λόγια τη στιγμή του αποχωρισμού. Το “να προσέχεις” εκείνο καθώς η φιγούρα σου μίκραινε κι έσβηνε μπροστά μου. Αγάπη είναι τα βράδια που με βρήκαν σφιχταγκαλιασμένο υστερικά με το άδειο μου μαξιλάρι. Τα ματωμένα εκείνα λόγια που
Άλλη μια φορά που το χάραμα με βρίσκει άυπνο να παλεύω με την κούραση, αναθεματίζοντας που και το βράδυ αυτό δεν κατάφερα να σου αποσπάσω κάτι. Όχι πολλά. Ένα μόνο λόγο να συνεχίσω να ελπίζω. Μια λέξη να συντροφεύει όλες αυτές τις εικόνες που τόσο ζωηρά αποτυπώνονται μπροστά μου κάθε
Η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου γράφουν Αν περιμένεις ν’ ακούσεις μια διαφορετική ιστορία από τη πληθώρα των κλισέ, γελιέσαι. Μπορώ να σου αραδιάσω καλόβολες δικαιολογίες προκείμενου να αιτιολογήσω την εισβολή μου στον κόσμο των ουσιών, μα δεν θα το κάνω. Απλώς θα σου υπογραμμίσω πως είχα κάποιες εύφλεκτες
“Αντίο”: Μια λέξη ζωτικής σημασίας. Πέντε απλά – πλην όμως καθοριστικά γράμματα, τα οποία μπορούν να βάλουν τέλος σε όλα όσα σε κρατούν πίσω και να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή. “Την αρχή του τέλους” για όσους στήριξαν την απόφασή τους χωρίς πισωγυρίσματα και δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται για τη στιγμή που
Γράφω! Γράφω γιατί η γραφή είναι το καταφύγιό μου. Το ησυχαστήριο της σκέψης και το καθαρτήριο της ψυχής μου. Η Ιθάκη μου και ο προορισμός μου. Η γραμμή του τερματισμού κάθε μου πορείας και το σημείο εκκίνησης κάθε μου νέας διαδρομής. Για να δραπετεύω γράφω. Γράφω για να ανασαίνω. Για
“Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις…” Δε θυμάμαι πού το διάβασα. Φαντάζομαι σε κάποια ανάρτηση σε μία από αυτές τις σελίδες που “παντρεύουν” μαγικές εικόνες με ταξιδευτικές φράσεις. Στιχάκια βγαλμένα σε στιγμές που το μυαλό και το συναίσθημα αποτυπώνουν τις μεγαλύτερες αλήθειες σε
Ξημέρωσε παραμονή πρωτοχρονιάς και η πόλη σφύζει από ζωή. Οι δρόμοι γέμισαν από μικρά παιδιά, τα σπίτια από καλούδια, οι ετοιμασίες για το βράδυ κορυφώνονται κι ένα ευχάριστο άρωμα μαγιάς πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Μετράμε πλέον ώρες για το μεγάλο γεγονός. Στιγμές πριν να παραδώσει ο γέρος χρόνος τη θέση του
Με κούρασες, εαυτέ μου. Με κούρασες πολύ. Η πόρτα έκλεισε βάναυσα για άλλη μια φορά κι εγώ έμεινα από πίσω της να σου μιλώ. Να μονολογώ και να αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι λάθος. Ήθελα να’ ξερα, δεν κουράστηκες πια; Δεν κουράστηκες να δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Δε
Πρόσφατα σχόλια