Χέρια ανοιχτά, φλέβες πρησμένες και βλέμμα βαρύ. Η τελετουργία αρχίζει. Ξεκινάει εκείνος ο μοναχικός χορός που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει. Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μιλούσες. Δεν αντιδρούσες. Δε μετείχες σε ό,τι και να συνέβαινε γύρω σου. Η μουσική έπαιζε δυνατά, ο κόσμος τραγουδούσε, τα χαρούμενα γλεντοτράγουδα διαδέχονταν
Θα τους βρει κανείς ερμητικά κλεισμένους σε ένα άδειο σπίτι με το βλέμμα σκαλωμένο στο πολύχρωμο δέντρο τους να ταξιδεύουν στο χθες. Τότε που ο φακός μιας φωτογραφικής μηχανής τους απαθανάτιζε σε κάποια αγκαλιά, στοιχειώνοντας έτσι όλα τα μετέπειτα μοναχικά Χριστούγεννά τους. Άλλες φορές, θα τους δεις ξεχασμένους σε κάποιο
Γράφουν η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου Σ’ έχουν αγκαλιάσει διχασμένα χέρια; Εκείνα που χαϊδεύουν και λαβώνουν. Εμένα σφιχτά. Σαν αγχόνη έτοιμα να μου αφαιρέσουν τ’ οξυγόνο. Χέρια αγαπημένα τα δικά σου. Κάθε φορά που δε συμφωνούσα μαζί σου. Κάθε φορά που η μεθυσμένη ανάσα σου έσκαγε σαν γροθιά
Κρυώνω… Έχω κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα στο άδειο μου κρεβάτι και κρυώνω. Έχω τα χέρια μου πλεγμένα πίσω από το κεφάλι και ακούω πάλι τις φωνές μέσα μου να ουρλιάζουν. Δεν μπορώ να τις βάλω για ύπνο απόψε. Όσες δικαιολογίες και να τους πω, απόψε δεν μπορώ να τις
Παραιτούμαι από το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Από την ανισορροπία των ανθρωπίνων σχέσεων, παραιτούμαι. Με κούρασε η υστεροβουλία και οι δεύτερες σκέψεις. Η κρυμμένη αυτή αλήθεια στο κάτω μέρος της γλώσσας που ποτέ δεν ξεστομίζεται. Τι κι αν λένε πως η ανθρώπινη επικοινωνία είναι το παν; Έτσι που την καταντήσαμε
Ξημέρωσε κιόλας. Οι πρώτες δέσμες φωτός τρύπωσαν βάναυσα από τις γρίλιες των παραθυρόφυλλών μου, τιμωρώντας με που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι απόψε. “Τι κάνεις…;” Δύο μόνο λέξεις που έμειναν να αντηχούν μες στο δωμάτιο. Μια αμήχανη ερώτηση. Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που διέλυσε τη νύχτα μου και σκόρπισε παντού τη
Από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας υπάρχουν χαραγμένα ανεξίτηλα τα σημάδια “λόγιων” οι οποίοι μέσα από τα γραπτά τους επιδίωξαν την “αφύπνιση” αναφορικά με τους σημαντικότερους πυλώνες της ζωής. Το χώμα που πάτησαν, οι αλήθειες που χάραξαν και η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, έκαναν το ταξίδι της προσωπικής
Πρόσφατα σχόλια