“ Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου ” Οι ανάσες έβγαιναν κοφτές
Γη μου. Σκοτείνιασες και πάλι. Μαζεύτηκαν τα σύννεφα. Μύρισε η βροχή. Για ποια ιστορική συνάντηση με τη μοίρα σου χαράζεις; Πατρίδα μου. Χρόνια τώρα έρμαιο φθηνών ανθρώπων που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν τη βαριά σου ιστορία στις πλάτες τους και τη βεβήλωσαν. Την απαξίωσαν, τη διαπραγματεύθηκαν και τελικά την
8 Μαρτίου: Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Ένα ιστορικό γεγονός, οι ρίζες του οποίου εντοπίζονται κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, όταν κάποιες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας προχώρησαν σε μια μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έναν περίπου αιώνα αργότερα, η επετειακή καθιέρωση της συγκεκριμένης ημερομηνίας συνετέλεσε στον επαναπροσδιορισμό
Και να ‘μαι και πάλι εδώ. Απρόσκλητος επισκέπτης στο άβατο του μυαλού σου. Να ρέω σαν καταρράκτης στο καταφύγιο της σκέψης σου και να με ψάχνω παντού. Να αλητεύω σαν δραπέτης στα πιο κρυφά σου μονοπάτια και να με αναζητώ στους λαβύρινθους της ψυχής σου. Να αλωνίζω σαν παιδί στα ημιφωτισμένα καλντερίμια
Μεγαλώνω μπαμπά, μεγαλώνω απότομα. Γερνάω, φθείρομαι, αναλώνομαι συνεχώς. Κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη κι αυτό το έρμο σου μοιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η ζωή μου έχει πάψει να μοιάζει με παιχνίδι. Μου έγινε πλέον συνήθεια να ναυαγώ. Να ακροβατώ σε ένα σκοινί τρεμάμενο και να ισορροπώ ανάμεσα
Σου έχει τύχει ποτέ να εμφανιστεί ένας άνθρωπος από το πουθενά και να κάνει ό,τι μπορεί για να σε ανασύρει και πάλι στο φως; Να μηδενίσει αποστάσεις, να ακυρώσει δυσκολίες και να κάνει ένα σωρό υπερβάσεις χωρίς να του έχεις δώσει τον παραμικρό λόγο; Σου έχει τύχει ποτέ να προσπαθείς
Και τώρα που εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα απ’ την ψυχή και το κορμί μου· τώρα που η άψυχη φιγούρα σου έπαψε να κυκλοφορεί στη σκέψη μου σαν την άδικη κατάρα· τώρα που η αλαζονεία και η πλεονεξία σου σταμάτησαν να μολύνουν τη διάθεση και τον ψυχισμό μου,
“Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”. Παλιό λαϊκό ρητό που παρέμεινε αναλλοίωτο στο πέρασμα του χρόνου και χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι σε συζητήσεις για να περιγράψει τη δύναμη αλλά και τις καταστροφικές ικανότητες του λόγου. Αυτός ήταν ανέκαθεν ο συνδετικός κρίκος των πολιτισμών, αλλά και η φλόγα
Ενός λεπτού σιγή για όσους έμειναν εδώ και ακόμη μάχονται. Για αυτούς που τα πτυχία τους έμειναν μια σκονισμένη – καδραρισμένη επιγραφή να τους θυμίζει τα χρόνια που πήγανε χαμένα. Μια ξεθωριασμένη μπορντούρα στον τοίχο του δωματίου τους, να τους ταξιδεύει σε άλλα μέρη, σε άλλες εποχές. Σε εποχές που
Θέλεις να σου πω τι είναι αγάπη, μάτια μου; Αγάπη είναι τα φιμωμένα λόγια τη στιγμή του αποχωρισμού. Το “να προσέχεις” εκείνο καθώς η φιγούρα σου μίκραινε κι έσβηνε μπροστά μου. Αγάπη είναι τα βράδια που με βρήκαν σφιχταγκαλιασμένο υστερικά με το άδειο μου μαξιλάρι. Τα ματωμένα εκείνα λόγια που
Πρόσφατα σχόλια