Σε ξέρω πια πολύ καλά. Σε γνωρίζω όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά, ιδιαίτερα τα τελευταία 2 χρόνια, ζω μέσα απ’ το βλέμμα σου. Έχω παρατηρήσει αυτές τις μικρές ρυτίδες στις άκρες των ματιών σου να αποτυπώνονται αχνά, και σταδιακά να βαθαίνουν και να σε σημαδεύουν. Διέκρινα μία –
Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων. Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο
Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς και δαίμονες. Με τη ζάλη μου πυξίδα και τον πόνο για οδηγό. Μόνο μου, σε εκείνο το γνώριμο – υπόγειο μαγαζάκι, με κακής ποιότητας κρασί
Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου του 1974. Η αιματοβαμμένη αυτή ημερομηνία, έμελε να στοιχειώσει το μέλλον της Κύπρου και να σηματοδοτήσει τη σκοτεινότερη επέτειο της Ιστορία της. Η ώρα 4.35π.μ. Μία ώρα πριν, είχαν τελειώσει άδοξα οι τριήμερες διαπραγματεύσεις στη σύσκεψη της Γενεύης μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας σχετικά
Αργάμιση και κάτι! Μπαίνω ζαλισμένος στο άδειο αυτό δωμάτιο που θα φιλοξενήσει το μισό μου σώμα μέχρι να ξημερώσει. Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο είδωλό μου στον καθρέφτη και στο κατακόκκινο ταλαιπωρημένο μου βλέμμα, μετράω μια μια όλες τις τρέλες που έχω κάνει για’ σένα. Δε λέω να βάλω μυαλό
Και κάπως έτσι, επέλεξα να μείνω εγώ πίσω. Προσκολλημένος σε ένα παλιό ιδανικό, να σηκώνω το βάρος των επιλογών μας. Τόσο όσων κάναμε, όσο κι εκείνων που φοβηθήκαμε. Ερμητικά κλεισμένος σε ένα ρετρό δωμάτιο να αναπαράγω την ιστορία μας στους τέσσερις τοίχους του, ελπίζοντας κάθε φορά πως θα αλλάξει το
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας, υπήρξε ανέκαθεν μια πολεμική διάθεση, η οποία μην έχοντας συγκεκριμένη αιτία και άμεσο τρόπο εκτόνωσης, ξέσπαγε συλλογικά και με την πρώτη ευκαιρία κάθε φορά που την εκδήλωνε κάποιος άλλος. Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, στον απόηχο μιας καταστροφής βιβλικών διαστάσεων άνευ προηγουμένου, μέρος του πόνου και
Αν υπάρχει κάτι ή κάποιος που τελικά θα μας ορίσει και θα μας καθορίσει κατά το σύντομο πέρασμά μας από τον μάταιο ετούτο κόσμο, είναι το χειροκρότημα. Οι άνθρωποι που θα μας ξεχωρίσουν και θα μας επιλέξουν ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκοντας τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για να μας εντάξουν
Και αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από χθες το βράδυ, δε θα μπορέσω να σου πω πολλά πράγματα. Καπνός πυκνός, φώτα θολά, πολύχρωμα ποτήρια και η ζάλη της απογοήτευσης να σκοτεινιάζει τα πάντα γύρω μου. Λίγο μετά, με θυμάμαι στη θάλασσα. Εκεί, στα δικά μας τα μέρη. Να μετράω στους
Αναγνωρίζονται εύκολα ανάμεσα στο πλήθος. Ξεχωρίζουν από τους κοινούς καθημερινούς ανθρώπους. Συχνά, έχουν την έλλειψη αποτυπωμένη στα μάτια τους. Η μιζέρια διαγράφεται στις ζάρες από το μέτωπό τους και την απαισιοδοξία τη διακρίνει κανείς ακόμα και στον τρόπο που περπατούν. Δεν πρόκειται για άλλους από τους περιβόητους τοξικούς ανθρώπους. Ψυχές
Πρόσφατα σχόλια