Τους πληγωμένους έρωτες να τους αγγίζεις με χέρια καθάρια. Τα συναισθήματα εκείνα που ξυπνούν σε θολωμένα ποτήρια, σε μάτια υγρά και άδειες αγκαλιές, κράτησέ τα στη σκέψη σου με τη λάμψη της τελευταίας τους πράξης. Χωρίς εμμονές, χωρίς αξιώσεις, χωρίς προσδοκίες. Χωρίς την προσπάθεια να τα προσαρμόσεις σε νέες τάξεις
Σώσε τις λέξεις σου. Μην αναλώνεσαι σε άσκοπες συζητήσεις και φλύαρες αγορεύσεις. Κάθε φορά που βλέπεις τα επιχειρήματά σου να πέφτουν με δύναμη στον τοίχο, γκρέμισε τον τοίχο αυτό και φύγε. Έχεις ιδέα πόσες τοξίνες εκκρίνονται και τι χημικές αντιδράσεις προκαλούνται μέσα σου κάθε φορά που παλεύεις να συνεχίσεις μια
Ψάχνω απεγνωσμένα για έναν άνθρωπο από εκείνους τους παλιούς – τους δυνατούς. Εκείνους που νομίζεις πως υπάρχουν πια μόνο σε ταινίες ρετρό και παιδικά παραμύθια. Που έμαθαν να ζουν με την αυταπάρνηση χαραγμένη στα μάτια και τη στέρηση κρεμασμένη απ’ τα χείλη. Εκείνους, που είδαν ένα παλιό ιδανικό να σβήνει
Λείπεις… Γλυκά, ανθρώπινα και αληθινά, απλά μου λείπεις. Σε φαντάζομαι πολλές φορές στην άκρη του πελάγους να κάνεις τον απολογισμό σου και να αγναντεύεις το κενό. Πόσα σου μυστικά να πήρε μαζί του το αφρισμένο κύμα; Πόσες αλήθειες να έθαψες στη μουσκεμένη άμμο; Ποιους στεναγμούς να έπνιξες σε δάκρυα αλμυρά
Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να μοιάζει
Και τώρα, μικρέ μου θησαυρέ, που ταξιδεύεις σε πολιτείες μαγικές και μέρη αχαρτογράφητα· τώρα που κάτω από τα βλέφαρά σου κλείνεις τον παράδεισο· την ώρα αυτή που απολαμβάνεις έστω και νοερά όσα σου στέρησα, άσε με επιτέλους να σου δείξω κάποιες από τις αδυναμίες μου και να σου ζητήσω
Σε θυμάμαι, μικρή μου μετανάστρια… Όσο και να σου μοιάζει περίεργο, ακόμη σε θυμάμαι, μετανάστρια της καρδιάς μου. Σε θυμάμαι εκεί στην άκρη, στην άκρη του σταθμού των τρένων να περιμένεις να με δεις για πρώτη σου φορά. Να κρατάς το κινητό σου στα χέρια και να φωτογραφίζεις κάθε τρένο
Όλη σου η ζωή μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κάνεις θόρυβο. Να απευθύνεις μια έκκληση. Να δηλώσεις παρών. Να διαψεύσεις το γνωστό, το γνώριμο και το οφθαλμοφανές. Ολόκληρη η καθημερινότητά σου ένα διαρκές κρυφτό με τον εαυτό σου, από τον οποίο τελικά δε γλύτωσες ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, δε φταις εσύ
Απόμακρος, βυθισμένος σε σκέψεις που δε σε οδήγησαν ποτέ πουθενά. Χαμένος σε μια καθημερινή προσπάθεια να ενσωματωθείς σε μια πραγματικότητα που από την αρχή είχες απορρίψει. Καταβεβλημένος από έναν διαρκή και άνισο αγώνα δρόμου με τον εαυτό σου, που αρνείται πεισματικά να εναρμονιστεί με μια άχρωμη και άοσμη τάξη πραγμάτων
Γι’ αυτό αγάπη μου, ό,τι χαρές μας κρύβει η ζωή, να μη μου τις στερήσεις. Άλλο μακριά μην τις κρατάς, μην τις καθυστερήσεις. Μέσα σε τούτο τον παραλογισμό του άγνωστου, στη ματαιότητα και την άγρια ομορφιά της στιγμής που ακυρώνει κάθε έννοια λογικής και σιγουριάς· που διαγράφει δεδομένα και απαλείφει
Πρόσφατα σχόλια