Η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου γράφουν Αν περιμένεις ν’ ακούσεις μια διαφορετική ιστορία από τη πληθώρα των κλισέ, γελιέσαι. Μπορώ να σου αραδιάσω καλόβολες δικαιολογίες προκείμενου να αιτιολογήσω την εισβολή μου στον κόσμο των ουσιών, μα δεν θα το κάνω. Απλώς θα σου υπογραμμίσω πως είχα κάποιες εύφλεκτες
“Αντίο”: Μια λέξη ζωτικής σημασίας. Πέντε απλά – πλην όμως καθοριστικά γράμματα, τα οποία μπορούν να βάλουν τέλος σε όλα όσα σε κρατούν πίσω και να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή. “Την αρχή του τέλους” για όσους στήριξαν την απόφασή τους χωρίς πισωγυρίσματα και δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται για τη στιγμή που
Γράφω! Γράφω γιατί η γραφή είναι το καταφύγιό μου. Το ησυχαστήριο της σκέψης και το καθαρτήριο της ψυχής μου. Η Ιθάκη μου και ο προορισμός μου. Η γραμμή του τερματισμού κάθε μου πορείας και το σημείο εκκίνησης κάθε μου νέας διαδρομής. Για να δραπετεύω γράφω. Γράφω για να ανασαίνω. Για
“Γιατί όσο και να σ’ αγαπούν, εσύ πάντα, εκεί που αγαπάς θα πηγαίνεις…” Δε θυμάμαι πού το διάβασα. Φαντάζομαι σε κάποια ανάρτηση σε μία από αυτές τις σελίδες που “παντρεύουν” μαγικές εικόνες με ταξιδευτικές φράσεις. Στιχάκια βγαλμένα σε στιγμές που το μυαλό και το συναίσθημα αποτυπώνουν τις μεγαλύτερες αλήθειες σε
Ξημέρωσε παραμονή πρωτοχρονιάς και η πόλη σφύζει από ζωή. Οι δρόμοι γέμισαν από μικρά παιδιά, τα σπίτια από καλούδια, οι ετοιμασίες για το βράδυ κορυφώνονται κι ένα ευχάριστο άρωμα μαγιάς πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Μετράμε πλέον ώρες για το μεγάλο γεγονός. Στιγμές πριν να παραδώσει ο γέρος χρόνος τη θέση του
Με κούρασες, εαυτέ μου. Με κούρασες πολύ. Η πόρτα έκλεισε βάναυσα για άλλη μια φορά κι εγώ έμεινα από πίσω της να σου μιλώ. Να μονολογώ και να αναρωτιέμαι τι πήγε πάλι λάθος. Ήθελα να’ ξερα, δεν κουράστηκες πια; Δεν κουράστηκες να δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να κρατήσεις; Δε
Χέρια ανοιχτά, φλέβες πρησμένες και βλέμμα βαρύ. Η τελετουργία αρχίζει. Ξεκινάει εκείνος ο μοναχικός χορός που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει. Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μιλούσες. Δεν αντιδρούσες. Δε μετείχες σε ό,τι και να συνέβαινε γύρω σου. Η μουσική έπαιζε δυνατά, ο κόσμος τραγουδούσε, τα χαρούμενα γλεντοτράγουδα διαδέχονταν
Θα τους βρει κανείς ερμητικά κλεισμένους σε ένα άδειο σπίτι με το βλέμμα σκαλωμένο στο πολύχρωμο δέντρο τους να ταξιδεύουν στο χθες. Τότε που ο φακός μιας φωτογραφικής μηχανής τους απαθανάτιζε σε κάποια αγκαλιά, στοιχειώνοντας έτσι όλα τα μετέπειτα μοναχικά Χριστούγεννά τους. Άλλες φορές, θα τους δεις ξεχασμένους σε κάποιο
Γράφουν η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου Σ’ έχουν αγκαλιάσει διχασμένα χέρια; Εκείνα που χαϊδεύουν και λαβώνουν. Εμένα σφιχτά. Σαν αγχόνη έτοιμα να μου αφαιρέσουν τ’ οξυγόνο. Χέρια αγαπημένα τα δικά σου. Κάθε φορά που δε συμφωνούσα μαζί σου. Κάθε φορά που η μεθυσμένη ανάσα σου έσκαγε σαν γροθιά
Κρυώνω… Έχω κουλουριαστεί κάτω από τα σκεπάσματα στο άδειο μου κρεβάτι και κρυώνω. Έχω τα χέρια μου πλεγμένα πίσω από το κεφάλι και ακούω πάλι τις φωνές μέσα μου να ουρλιάζουν. Δεν μπορώ να τις βάλω για ύπνο απόψε. Όσες δικαιολογίες και να τους πω, απόψε δεν μπορώ να τις
Πρόσφατα σχόλια