Ξημέρωσε κιόλας. Οι πρώτες δέσμες φωτός τρύπωσαν βάναυσα από τις γρίλιες των παραθυρόφυλλών μου, τιμωρώντας με που δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι απόψε.
“Τι κάνεις…;” Δύο μόνο λέξεις που έμειναν να αντηχούν μες στο δωμάτιο. Μια αμήχανη ερώτηση. Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που διέλυσε τη νύχτα μου και σκόρπισε παντού τη νύστα και την ηρεμία που μέχρι χθες βράδυ ένιωθα τον τελευταίο καιρό.
Είχα καιρό να μάθω νέα σου. Να ακούσω τη φωνή σου. Πάνε πια μήνες που η άψυχη φιγούρα σου δε τριγυρνά στο σπίτι, και τα στοιχειά των αναμνήσεων έπαψαν να μου χτυπούν την πόρτα κάθε βράδυ.
Μια ερώτηση έκανες μόνο. Μια τυπική ερώτηση με αυτή τη γνώριμη τρεμάμενη φωνή, κι έπειτα ακολούθησε εκείνη η παρατεταμένη σιωπή που χρησιμοποιούσες κάθε φορά που περίμενες μια μου λέξη να σπάσει τον πάγο ανάμεσά μας. Το συνθηματικό εκείνο που θα σου έδινε τη δυνατότητα να απογυμνώσεις και πάλι τις πληγές που ξενύχτησα για να μπαντάρω, και να μπήξεις τα νύχια σου βαθιά μέσα τους.
Και τώρα; Τώρα τι; Τώρα που η καθημερινότητά μου πέταξε από πάνω της το μαύρο χρώμα ήρθες και πάλι εσύ να της το φορέσεις; Τώρα που η καλημέρα σου έγινε άνοστη και η καληνύχτα περιττή, θυμήθηκες να μου τις ξαναπροσφέρεις; Πού ήσουν τις νύχτες εκείνες που ασφυκτιούσα μακριά σου; Όταν χρειαζόμουν μια κουβέντα σου για να συνεχίσω να ανασαίνω; Πού ήσουν τα ψυχρά εκείνα πρωινά με το γκρίζο μοτίβο και το άχαρο φόντο, τότε που άνοιγα τα παράθυρα και εισέπνεα καθαρή και ατόφια την απαισιοδοξία;
Όχι, όχι αυτή τη φορά. Έκανα τόσο κόπο για να κολλήσω ό,τι έσπασες, να ξαναπατήσω στα πόδια μου. Οι ουλές από τις χαρακιές σου είναι ακόμη εμφανείς. Δεν ξέρω τι ζητάς. Δεν έχω ιδέα ποιος καημός οδηγεί τα βήματά σου και ποιον πόνο γυρεύεις να γλυκάνεις. Λάθος πόρτα χτύπησες όμως. Η νοσταλγία δε μένει πια εδώ.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Εξαιρετικό αγόρι μου!!! Είναι αυτό που παντα λέμε, “ήρθες αργά”. Τα ετεροχρονισμένα συναισθήματα που δεν είναι ποτέ συντονισμένα. Να κάνουμε ένα “restart” μήπως αλλάξουμε το κατεστημένο. Μπράβο σου, το συναίσθημα το τοποθέτησες όπως ακριβώς είναι. Συγχαρητήρια!!!
Καλημέρα Αλεξάνδρα μου, σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιό σου. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε! 🙂
Πόσο τρυφερό κ ταυτόχρονα πόσο κοφτερό το κείμενό σου Παντελή μου !!! Κ επειδή νιώθω ότι καταθετεις κομμάτια της ψυχης σου καθε φορά…κ ταυτίζομαι μαζί σου…μένω στις εξής λέξεις σου..”έκανα τόσο κόπο για να κολλήσω ότι εσπασες….” ειλικρινά χαίρομαι που κατάφερες να κολλήσεις τα κομμάτια σου…Αυτό κ μόνο σε κάνει νικητή κ σε κρατάει στην αρένα ζωντανο. …
Ελενάκι μου, σε έχασα και είχα αρχίσει να ανησυχώ. Χαίρομαι που σου άρεσε και ταυτίστηκες. Ξέρουμε καλά από τι απαρτίζεται ένας κινητής και την πρώτη ύλη την έχουμε όλοι μας. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι μας. Εύχομαι πραγματικά, μέσα από τη καρδιά μου να είσαι καλά…!