Η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου γράφουν

Αν περιμένεις ν’ ακούσεις μια διαφορετική ιστορία από τη πληθώρα των κλισέ, γελιέσαι. Μπορώ να σου αραδιάσω καλόβολες δικαιολογίες προκείμενου να αιτιολογήσω την εισβολή μου στον κόσμο των ουσιών, μα δεν θα το κάνω. Απλώς θα σου υπογραμμίσω πως είχα κάποιες εύφλεκτες ευαισθησίες, τις οποίες ξεδίπλωνα στο θεατρικό σανίδι. Επάνω στον παροξυσμό των χειροκροτημάτων στο κατάμεστο θέατρο, αποφάσισα να ενσαρκώσω τον ρόλο του έκπτωτου κομπάρσου, στο έργο της ζωής μου.

Η συνέχεια λίγο πολύ προβλέψιμη. Βουτήχτηκα στην ηρωίνη, η οποία με τη σειρά της με έχρισε ήρωα βραχείας διάρκειας. Έναν ήρωα τυλιγμένο σε στερητικά σύνδρομα, σκόνες αμφιβόλου ποιότητας, δοσοληψίες, κλοπές. Αφού διώχτηκα από το σπίτι και τη δουλειά μου, κατέληξα μόνιμος κάτοικος πεζοδρομίου, έχοντας για μαξιλάρι ένα φθαρμένο σακίδιο όπου έκρυβα την λευκή κι εθιστική ερωμένη μου. Κοντά στη Πανεπιστημιούπολη, παρέα με τους υπόλοιπους χρήστες αραδιάζαμε στοίβες από όνειρα για ένα καθαρότερο αύριο. Πως κάποια μέρα θα λιμάρουμε τα λουριά του θανάτου και θ’ αναδυθούμε στην επιφάνεια ως ευυπόληπτοι αστοί. Ύστερα κατεβάζαμε λαίμαργα τα δηλητήρια και ρίχναμε τα εύθραυστα κορμιά μας επάνω στην άσφαλτο, ξεχνώντας τις προσδοκίες μα και τα ονόματα μας.

Παραπάνω κι από τα βαθιά σαρκικά χαράγματα εκείνα που με θέριζαν ήταν τα μάτια. Εκείνα των περαστικών, που με περίσσια αηδία έσερναν επάνω στη τρυπημένη σάρκα μου, ψελλίζοντας μέσα από τα σφιγμένα δόντια τους «Βρώμισε ο κόσμος από πρεζάκια.» Εκείνα τα πικραμένα και ξεθωριασμένα από το κλάμα της μάνας μου, όταν με είδε για πρώτη φορά φτιαγμένο. Μα κι εκείνα τα καχύποπτα των παλιών φίλων και συγγενών που έκοψαν κάθε είδους επικοινωνία. Νόμιζαν πως θα τους μαγαρίζω, λησμονώντας πως εγώ επιδιδόμουν σε μια βραδύνουσα αυτοκτονία. Κι εκείνα, τα δικά μου μάτια που με αισθήματα ντροπής έριχνα στον καθρέφτη, μονάχα για να επιβεβαιωθώ πως και σήμερα βρίσκομαι στη καρδιά ενός αυτοκαταστροφικού κυκλώνα.

Ο καιρός κυλούσε απίστευτα γρήγορα. Για την ακρίβεια, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου μαζί με οποιαδήποτε άλλη αίσθηση. Μόνο τον πόνο μπορούσα κι ένιωθα ακόμη κάθε φορά που η ανάγκη για μια “τελευταία φορά” διαπερνούσε βάναυσα και το τελευταίο μου κύτταρο. Η έξυπνη εκείνη γκριμάτσα με την οποία χλεύαζα τους ξερόλες εκείνους που το έριχναν στην κατήχηση, όταν ακόμη έστριβα τα πρώτα μου “παράνομα” τσιγάρα, είχε μετατραπεί σε μια ταλαιπωρημένη καρικατούρα κρυμμένη πίσω από τόνους απλυσιάς κι εβδομάδες αξυρισιάς. Όσο για τα βλέμματα του κόσμου; Απλώς δεν με ενδιέφεραν πια. Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούσα να τα δω. Τα μάτια μου είχαν φτάσει στο σημείο να ανοίγουν μόνο την ύστατη στιγμή. Την στιγμή εκείνη που θα έπρεπε να επινοήσω κάποιον τρόπο για να προμηθευτώ και πάλι τη δόση μου πάση θυσία.

Με τα πολλά, το καθαρότερο αύριο για εμένα δεν ήρθε ποτέ. Όπως και στις περισσότερες τέτοιες ιστορίες δηλαδή. Δεν έτυχε να είμαι ένας από τους ελάχιστους τυχερούς που κατάφεραν να γλυτώσουν από τη μάστιγα των ναρκωτικών, γιατί αυτό προϋπέθετε τον προσωπικό μου αγώνα και την αμέριστη θέλησή μου. Πράγματα που είχα απολέσει πολύ καιρό πριν, χωρίς να καταλάβω ποτέ το πότε και το πως. Όσο και να το ήθελαν όλοι οι γύρω μου και όσα κι αν έκαναν γι’ αυτό, από μόνα τους αυτά δεν ήταν αρκετά. Έζησα αυτή την ιστορία μέχρι το τέλος της και την θέση μου στο παγκάκι της πλατείας την πήραν άλλα παιδιά.

Εγώ έκανα τις επιλογές μου και τις πλήρωσα με τη ζωή μου. Για εσάς όμως υπάρχει ακόμη χρόνος. Συνεχίζετε και γράφετε την ιστορία της ζωής σας κάθε στιγμή που περνάει, ορίζοντας εσείς οι ίδιοι το πότε τελικά θα πέσει η αυλαία της. Το μόνο που θα ήθελα λοιπόν να ξέρετε, όσοι από εσάς τυχαίνει και βιώνετε μια τέτοια κατάσταση, είναι πως σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη περίπτωση στη ζωή, ο χρόνος είναι περιορισμένος και η κάθε του στιγμή πολύτιμη. Αν κάνατε λοιπόν το λάθος και εισήρθατε κι εσείς στον κόσμο των ναρκωτικών, λίγων ή πολλών, ισχυρών ή λιγότερο ισχυρών, φθηνών ή ακριβών, δραπετεύστε από αυτόν όσο είναι καιρός!

Πηγή: Πάλεψε για το «αύριο» αυτό, που εγώ δεν πρόλαβα – Λεκτικές Αλχημείες

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής