Για να ξεχάσω εσένα, έχασα εμένα!

Post Views: 6

Και τώρα λοιπόν που το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Από σήμερα μπορείς να μετράς ακόμα μία νίκη. Ναι, καλά κατάλαβες. Σε εξαφάνισα από τη ζωή μου, εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα από μέσα κι από πάνω επάνω μου, κι όμως· για να το κάνω αυτό χρειάστηκε να γίνω σαν κι εσένα. Να νεκρωθώ τελείως. Να ξεριζώσω ό,τι καλό υπήρχε μέσα μου και να κάψω και το τελευταίο κύτταρο που μου προκαλούσε πόνο, νοσταλγία, θλίψη και μαζί με αυτά και οποιοδήποτε ευχάριστο συναίσθημα.

Πάγωσα. Είχα αρχίσει καιρό τώρα να νιώθω τη διαφορά αλλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Νόμιζα πως χρειαζόταν κι αυτό για να πάω παρακάτω. Να νιώσω ελεύθερος. Για να ανακαλύψω επιτέλους το πώς είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς ήρεμος. Χωρίς έγνοιες, χωρίς σκοτούρες και καημούς.

Κάθε φορά που σε τιμωρούσα όμως, τιμωρούσα εμένα. Κάθε φορά που το ξημέρωμα με έβρισκε σε κάποια ξένη αγκαλιά ένα κομμάτι της ψυχής μου πέθαινε. Μαύριζε κάθε φορά που ένα άψυχο φιλί έβγαινε από τα χείλη μου, ή μια κουβέντα που δε θα μπορούσα να στηρίξω με πράξεις στη συνέχεια φόρτιζε την ατμόσφαιρα. Λέξεις που στόλιζαν τις νύχτες και χάνονταν με το πρώτο πρωινό φως.

Αρνήθηκα εμένα. Τις αρχές και τις αξίες που είχα ορκιστεί να υπηρετώ. Πάτησα σε κρυφές αδυναμίες, απογύμνωσα φασκιωμένες αγκαλιές και ξεγέλασα ορκισμένες μοναξιές. Βλέπεις, αυτή η προσωρινή δύναμη έμοιαζε τόσο ευεργετική. Η αίσθηση αυτή του να επιστρέφεις στο πολλαπλάσιο κάθε χτύπημα που δέχτηκες όσο ήσουν κάτω· κάθε πληγή που μάτωσες για να μπαντάρεις τότε που ήσουν εσύ ο αδύναμος, ήταν τόσο λυτρωτική. Επέστρεφα όμως τα πάντα σε λάθος ανθρώπους.

Κάθε φορά λοιπόν που στερούσα από κάποιον την αγάπη που μου έδινε σου έμοιαζα και λίγο περισσότερο. Κάθε φορά που πρόδιδα όρκους ζωής, υποσχέσεις που έδινα όταν με λυγμούς παρακαλούσα το Θεό να με απαλλάξει από το μαρτύριο στο οποίο με είχες υποβάλει, ερχόμουν κι ένα βήμα πιο κοντά σου, δεν απομακρυνόμουν.

Μέχρι που έγινα εσύ, άδειασα. Σταμάτησα να νιώθω και ξέχασα να αγαπάω. Έφτασα στο σημείο να ακούω λόγια και υποσχέσεις και να τις αφήνω ανακατεμένες με ιδρωμένα σεντόνια και τσαλακωμένες καρδιές κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Μπράβο μου λοιπόν… Στην προσπάθειά μου αυτή να ξεχάσω εσένα, έχασα κι εμένα. Κέρδισες!

Χατζηκυριάκου Παντελής

Post Views: 6

9 Replies to “Για να ξεχάσω εσένα, έχασα εμένα!”

  1. Ο/Η Χρύσα λέει:

    Τα λόγια σου αποκαλύπτουν μια ταλαιπωρημένη, θλιμμένη ψυχή!
    Είναι κρίμα να αισθάνεται κανείς τόσο αποκαρδιωμένος! Είναι κρίμα να αφήνεις ανθρώπους που δεν το αξίζουν να τσαλαπατούν και να χαλούν ότι όμορφο έχεις να προσφέρεις!
    Δε λέω ότι δε θα γίνει! Όλοι την έχουμε πατήσει! Είναι φυσιολογικό και δεν είσαι ο μόνος! Μια συμβουλή:
    “Μάθε να φροντίζεις την ψυχή σου αυτή, γιατί όπως γνωρίζεις καλά “Δεύτερη ζωή δεν έχει”.

    Συνέχισε να γράφεις! Ο λόγος σου έχει κάτι το ποιητικό και λυρικό! Μπράβο για την προσπάθεια σου!

    • Σε ευχαριστώ πολύ Χρύσα μου! Για το σχόλιο, για τη συμβουλή, για όλα. Τα κείμενα δεν είναι πάντα επίκαιρα. Απλώς το “μπλογκ” είναι σχετικά καινούριο και τα μεταφέρνω σιγά – σιγά. Παρ’ όλα αυτά, ναι, τα περισσότερα είναι βιωματικά. Σε ευχαριστώ πολύ 🙂

  2. Ο/Η Χρύσα λέει:

    Να σαι καλά! Συνέχισε την προσπάθεια!! 🙂

  3. Ο/Η Ευαγγελια λέει:

    Πόσες αληθείς ποσό πόλεμος πόση δύναμη Παντελή είσαι υπέροχος 😒

  4. Ο/Η Σοφια λέει:

    Θεε κ κυριε !!!! Ακριβως εγω καποια περιοδο της ζωης μου….μεχρι που εκλαψα τοσο πολυ και ενας φιλος μου ειπε……οχι εισαι τοσο γλυκια ψυχη..μην αλλαξεις για κανεναν !!!! Και εγινα οπως ημουν παλια κλεινοντας οριστικα την πορτα.

  5. Ο/Η Elizabeth λέει:

    Και πάλευα με τους δαίμονες μου για να ξεχάσω…
    Να ξεχάσω εσένα..
    Ώσπου…
    Ώσπου με έμαθα να με αγαπάω…
    Τότε, τότε με βρήκα!!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *