Και κάπως έτσι, απόψε παραιτούμαι. Εγκαταλείπω και την τελευταία μου προσπάθεια να σε πείσω για έναν κόσμο που από την αρχή είχες απορρίψει. Να ψάχνω τρόπο για να τρυπώσω στους διαδρόμους του μυαλού σου και να βάλω σε τάξη το χάος που επικρατεί. Θα σε αφήσω παγιδευμένη στη φυλακή που διάλεξες, να μάχεσαι με τους δαίμονες της ανασφάλειας και της ανθρωποφοβίας. Με τα στοιχειά της επιφυλακτικότητας και της δυσπιστίας.
Δεν έχει νόημα πια. Τι κι αν το πάλεψα; Έχεις προγραμματίσει τον εαυτό σου να δικάζει και να καταδικάζει. Συνήθισες να αποφαίνεσαι πριν κοπιάσεις, πριν σκεφτείς, πριν καν προβληματιστείς. Να κολλάς στην επιφάνεια του κόσμου που γυαλίζει στα κρυστάλλινα μάτια σου και να μη βλέπεις εκατοστό πιο βαθιά του.
Δε μου έμεινε δύναμη, ούτε και κίνητρο. Κουράστηκα να προσπαθώ να σου αποδείξω πως είμαι εντάξει. Πως δε φορούν όλοι οι άνθρωποι την ίδια μάσκα. Πως ο μάταιος τούτος κόσμος που με τόση επιμονή μου πραγματεύεσαι, μπορεί τελικά να είναι και αλλιώς. Αφού δεν είσαι η ίδια διατεθειμένη να ζήσεις ελεύθερη, τα δικά μου τα φτερά μόνο βάρος θα προσθέσουν στους πληγωμένους σου ώμους.
Παραδίνομαι λοιπόν. Σου καταθέτω τα όπλα. Έκλεισα τα υγρά μου μάτια και πλημμύρισα το σκοτάδι απ’ τη μορφή σου. Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι μου και το μούσκεψα με την ανάμνησή σου. Χαμήλωσα τη θλιμμένη μουσική κι άφησα το γέλιο σου να αντηχεί στους τοίχους του μυαλού μου.
Τελειώνει εδώ. Αποδέσμευσα το δάκρυ και αφέθηκα στη μνήμη της τελευταίας σου αγκαλιάς. Δάγκωσα υστερικά τα χείλη μου και κλείδωσα πάνω τους τη γεύση του κορμιού σου. Νάρκωσα κάθε λογική φωνή και χάρισα στη λήθη το άρωμά σου.
Αφού δε μου αφήνεις επιλογές, επέτρεψα στον εαυτό μου να λυγίσει και να ξεσπάσει. Φίμωσα τα “πώς” και τα “γιατί”, και φύλαξα ευλαβικά τις λίγες μας στιγμές στη θυρίδα της ψυχής μου. Ξεχνάω τι έκανα, αν έφταιξα, αν έσφαλα και πού. Εγκαταλείπω κάθε μου έγνοια για το αν και το πώς θα με θυμάσαι λίγο μετά, και πάω παρακάτω.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Πραγματικά αν όντως ολαυτα που γράφεις είναι βίαια και κάπως έτσι έχεις μάθει να αγαπάς και να δίνεσαι εγώ υποκλίνομαι γιατί θέλει ψυχή να νιώσεις πράγματα….να τσαλακωθει η ψυχή σου και να κομματιαστει και παράλληλα να αισθάνεσαι τόσο τυχερός που το ένιωσες…μπράβο σου καταπληκτικό το κείμενο σου…
Συγγνώμη βιώματα ήθελα να γράψω και όχι βίαια…
Δεν πειράζει Ειρήνη! Σε ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο! Να είσαι καλά! Ακριβώς!
Θέλει κότσια να προσφερεις απλόχερα την ψυχή σου και χωρίς δεύτερες σκέψεις ποσο μάλλον να παραδιδεις τα συναισθήματα . .” Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πολύ πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις”.. γράφει ο Μυριβήλης … Δεν είσαι ο άκαρδος ο εγωιστής που θέλει να δραπετεύσει… Κάποιος από τους δύο θα πρέπει να είναι ο πιο δυνατός για να βάλει τέλος σε μια μαρτυρική σχέση. Κι αυτός δεν είναι απαραίτητα αυτός που αγαπάει λιγότερο, αλλά ο πιο δυνατός που μπορεί να δει πέραν από τα συναισθήματα του και να καταλάβει ότι έτσι σώζει τον εαυτό του και αυτόν που αγαπάει
Αυτό ακριβώς λέει ο καθηγητής Λιαντίνης, Σούλα. Και συμφωνώ μαζί του απεριόριστα. Για τον δυνατό μιλάμε! Σε ευχαριστώ για το πανέμορφο σχόλιο! Να είσαι καλά!
Νσι μεν
Αλλα με το λαθος τροπο
Ο τολμων Νικα……….