Λένε, πως από όλα τα πλάσματα της γης, το πιο προικισμένο και συγχρόνως καταραμένο είναι ο άνθρωπος. Το είδος εκείνο που εφοδιάστηκε με το προνόμιο της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησης. Το μοναδικό ον που διαθέτει επίγνωση των πράξεών του, θέτει στόχους και τους υλοποιεί, γνωρίζει τον πόνο και την ευημερία, ισορροπεί ανάμεσα στην αδικία και τη δικαιοσύνη, και έρχεται αντιμέτωπος με όλα εκείνα τα προβλεπόμενα και απρόβλεπτα αντικρουόμενα χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, που φαινομενικά βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία στη ζωή και στη φύση.

Τι συμβαίνει όμως όταν η αόρατη αυτή ισορροπία που θεωρητικά υπάρχει και συντελεί στην ευδαιμονία της ύπαρξης εκλείπει, και ο χρόνος, η προϋπόθεση για κάθε αγαθό γίνεται ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου; Τι συμβαίνει όταν το μαύρο μονοπωλεί την παλέτα των συναισθημάτων, η βίωση της στιγμής εξελίσσεται σε μαρτύριο και η επανένταξη στην καθημερινότητα αποδεικνύεται το σκληρότερο στοίχημα; Τι γίνεται όταν η αδικία και το “κακό” επιβάλλονται επί του καλού ακυρώνοντας κάθε έννοια Θεού και δικαιοσύνης, και το σύντομο αυτό πέρασμά μας από το μάταιο τούτο κόσμο σημαδεύεται οριστικά από τη συμφορά και τη δυστυχία;

Στο δικό μου το μυαλό, από όλα εκείνα τα γεγονότα που στιγμάτισαν το περασμένο καλοκαίρι και το κατέστησαν τραγικό και απευκταίο σε ψυχές και συνειδήσεις, χαρακτηριστικότερο είναι το έγκλημα στη Ρόδο και η ανθρωποκτονία της Ελένης Τοπαλούδη. Η δολοφονία μιας νεαρής, γεμάτης ζωής και όνειρα κοπέλας, που στην πιο τρυφερή και αθώα ηλικία βίωσε την καταπάτηση κάθε ανθρώπινης αξίας μέσα από το βασανισμό, το βιασμό και τελικά το θάνατο, γιατί δε θέλησε να υποκύψει σε αρρωστημένες ορέξεις και να συγκατατεθεί σε σεξουαλικά τετελεσμένα. Η απώλεια μιας ψυχής που αγωνίστηκε μέχρι τέλους για το δικαίωμά της στον έρωτα και στη βούληση, και που ακόμη και την ύστατη στιγμή παρακαλούσε τους θύτες της να της χαρίσουν τη ζωή.

Πρόκειται για ένα από εκείνα τα γεγονότα που μας υπενθυμίζουν πως η ζωή δεν είναι κάποια παράσταση στην οποία θριαμβεύει πάντα το αίσιο τέλος, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις κατά τις οποίες η κάθαρση δεν επέρχεται με το κλείσιμο της αυλαίας. Συνιστά ίσως το τραγικότερο σύγχρονο παράδειγμα που μας καταμαρτυρά πως η ανθρώπινη φύση, εκτός από την πλέον προικισμένη, αποτελεί και την πιο ζωώδη, πανούργα, και απάνθρωπη μορφή ζωής, αφού συνειδητά πληγώνει, αδικεί και σκορπά τη δυστυχία. Ακυρώνει κάθε αξία και έννοια ηθικής που η ίδια έχει ορίσει, και επαληθεύει επανειλημμένα πως εκείνη ευθύνεται για τα τραγικότερα περιστατικά που μουτζούρωσαν την αποκοπή μας από τη φύση.

Δε θα μπω στη διαδικασία να σκιαγραφήσω καταστάσεις και πρόσωπα. Μπροστά σε τέτοια δράματα οι λέξεις χάνουν την αξία και το βάρος τους. Οποιοσδήποτε εκ του ασφαλούς τόλμησε να σχολιάσει την κοπέλα αυτή έχει απολέσει κάθε ανθρώπινο χαρακτηριστικό, και για την τύχη των υπευθύνων έχουν οριστεί οι αρμόδιοι φορείς. Η Ελένη Τοπαλούδη πάλεψε για τα δικά της ιδανικά και στάθηκε ο φάρος που θα φωταγωγήσει σημασίες όπως ο ψυχοδυναμισμός, η αξιοπρέπεια και η προσωπική υπέρβαση. Υπερασπίστηκε το δικαίωμά της στην αυτοδιάθεση μέχρι το τέλος· και κίνησε για μια καλύτερη ζωή, στην οποία η αδικία, η καταπίεση και η επιβολή του δυνατού επί του ασθενούς δεν υφίστανται καν σαν έννοιες.

Προσωπικά, έχω την τιμή να γνωρίζω την κυρία Κούλα (μητέρα της Ελένης) και να βιώνω από μακριά τον πόνο μιας γυναίκας που της κληροδοτήθηκε η σκληρότερη δυνατή μοίρα για μια μητέρα. Παρακολουθώ το Γολγοθά που τραβά η οικογένεια Τοπαλούδη και πραγματικά με τρομάζει το πώς τα δεδομένα μπορούν να γίνουν ζητούμενα από τη μια στιγμή στην άλλη και μάλιστα με έναν τόσο βάναυσο τρόπο. Νιώθω δέος μπροστά στην πλεονεξία και τον παραλογισμό της ανθρώπινης φύσης, που σε μια στιγμή παράνοιας αναλαμβάνει ρόλους δικαστή και χρέη δήμιου προκαλώντας το θρήνο και το πένθος.

Σκοπός του κειμένου λοιπόν δεν είναι η εξιστόρηση γεγονότων, η επίκληση στο συναίσθημα και ο καταλογισμός των ευθυνών. Μια ζωή χάθηκε και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει οτιδήποτε κι αν ειπωθεί. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να αποτίσω φόρο τιμής σε μια γυναίκα που βιώνει το πανανθρώπινο δράμα και ψάχνει να βρει τη δύναμη και το λόγο να ανασυνταχθεί και να επαναπροσδιοριστεί. Να συμπαρασταθώ νοερά σε μια οικογένεια για την οποία ο ερχόμενος χειμώνας δε θα αποτελέσει ακόμα μια εποχή, αλλά μια σειρά από δικαστικές διαμάχες και διαδικασίες που θα αναπαράγουν στη μνήμη όσων έμειναν πίσω το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να τους συμβεί. Να δηλώσω παρών στην τραγωδία τριών ανθρώπων που πασχίζουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να διοχετεύσουν όσα ψυχικά αποθέματα τους απέμειναν ο ένας στον άλλο, γνωρίζοντας πως το εισιτήριο της επιστροφής για την ευτυχία και την κανονικότητα ίσως και να έχει ακυρωθεί.

Εύχομαι από καρδιάς δύναμη και κουράγιο στην οικογένεια Τοπαλούδη για τις ημέρες που θα έρθουν. Κυρία Κούλα μου, να μου προσέχετε!

Χατζηκυριάκου Παντελής 

Παντελής Χατζηκυριάκου Στα Άδυτα της Ψυχής