Θρηνητικά λογύδρια και εξομολογήσεις δίχως παραλήπτη. Βαρύγδουπες δηλώσεις και προκάτ αισθηματισμοί. Αρχαίο δράμα κάθε σου αναφορά στο άλλο σου μισό. Αττική τραγωδία κάθε ρομαντική κομεντί σου, με μοναδική επιζώσα εσένα και τις δακρύβρεχτες αναμνήσεις σου. Όλες τους αποτυπωμένες στο μοτίβο του ανεκπλήρωτου και του απαγορευμένου. Ολόκληρη η ζωή σου μια επιθεώρηση, με μόνο της σημείο αναφοράς τη γραφικότητα και την υπερβολή σου.
Μα καλά, δεν κουράστηκες να ανακυκλώνεσαι στα ίδια και στα ίδια; Δε βαρέθηκες να σκιαγραφείς απωθημένα και να καλλωπίζεις εμμονές; Ως έρωτα κορίτσι μου, δεν ορίζεις μια οποιαδήποτε μονόπλευρη έλξη, αλλά μια σχέση αμοιβαία που δημιουργείται από δύο και προϋποθέτει δύο. Σαν το μαγνητικό πεδίο που χρειάζεται δύο πόλους για να διατηρηθεί. Μια παραχθείσα ενέργεια που αλλάζει μορφή, μέτρο κι ένταση, συνεχίζει όμως και υφίσταται εις το διηνεκές γιατί πολύ απλά γεννήθηκε και δεν μπορεί κανείς και τίποτα να την εξουδετερώσει.
Όλα εκείνα τα συναισθηματικά αδιέξοδα που θυσιάζουν την αίσθηση του παρόντος στο βωμό του παρελθόντος – ακυρώνοντας έτσι κάθε διάθεση να επενδύσει κανείς στο μέλλον του, ουδεμία σχέση έχουν με τον έρωτα και τις αξίες που νομίζεις πως πραγματεύεσαι. Οι παραφιλολογίες που θέλουν τους αιώνιους εραστές να πορεύονται σε παράλληλα σύμπαντα – αναλωνόμενοι στα περασμένα γιατί τους νίκησε η ζωή, δεν αντιπροσωπεύουν την πεμπτουσία αυτή που συνέθεσε την ύπαρξη, αλλά μια τρανή απόδειξη ότι για να βρει κανείς το άλλο του μισό πρέπει πρώτα να ολοκληρωθεί ο ίδιος ως προσωπικότητα.
Μη βαπτίζεις λοιπόν έρωτα μονόδρομα συναισθήματα και σχέσεις της σειράς που σε αλλοτριώνουν και σε αποπροσανατολίζουν. Σταμάτα να παραμυθιάζεσαι και να ματαιοπονείς απομυθοποιώντας το αρχέγονο αυτό φαινόμενο που σηματοδοτεί το πάθος και τη λύτρωση. Οι καρμικοί σύντροφοι βαδίζουν χέρι – χέρι και δε μοιρολατρούν από χωριστά κρεβάτια. Καμία ανώτερη δύναμη και καμιά κοσμική συνωμοσία δεν τους χωρίζει και δεν ορίζει το πεπρωμένο τους. Διαρκούν στο πέρασμα του χρόνου και προσαρμόζονται σε πείσμα των καιρών – επαληθεύοντας σε κάθε ευκαιρία τη θεωρία ότι μοναχά το τραγικό στοιχείο μπορεί να καταξιώσει έναν έρωτα και να του προσδώσει τις διαστάσεις που του αναλογούν. Όχι η συνεχής άρνηση και οι ρητορικές φανφάρες.
Ο πραγματικός ο έρωτας φέρει μέσα του τη ζήση και την καταστροφή. Την αυταπάρνηση και την υπέρβαση. Την αρχή και το τέλος του κόσμου. Οι ερωτευμένοι σύντροφοι βιώνουν το παρόν και σε κάθε του στιγμή κλείνουν μέσα το χρόνο ολάκερο. Απαρτίζουν το σύμπαν ολόκληρο, και στην τελευταία τους πράξη το παίρνουν μαζί τους.
Παντελής Χατζηκυριάκου
Πρόσφατα σχόλια