Και αφού τόσο πολύ θες να ακούσεις πως όλη αυτή η ιστορία συνετέλεσε και σε κάτι καλό· πως έχει μείνει και κάτι όμορφο από εσένα να με συντροφεύει στις πιο σιωπηλές στιγμές μου· πως δε μου προκαλεί μόνο αποστροφή κι εμπάθεια η θύμησή σου, άκουσε αυτό. Η διαδρομή ως εδώ
Χαμηλός φωτισμός, λίγη μουσική από τον αγαπημένο μας σταθμό και τα χέρια μας άρρηκτα μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο. Είναι φορές που δε χρειάζεσαι πολλά για να νιώσεις ευτυχισμένος. Ήταν αργά, σε λίγο θα αποχωριζόμασταν. Θα άνοιγες την πόρτα του αυτοκινήτου μου και θα χανόσουν σιγά – σιγά μέσα
Και τώρα λοιπόν που το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Από σήμερα μπορείς να μετράς ακόμα μία νίκη. Ναι, καλά κατάλαβες. Σε εξαφάνισα από τη ζωή μου, εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα από μέσα κι από πάνω επάνω μου, κι όμως· για να το κάνω αυτό
“ Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου ” Οι ανάσες έβγαιναν κοφτές
Και να ‘μαι και πάλι εδώ. Απρόσκλητος επισκέπτης στο άβατο του μυαλού σου. Να ρέω σαν καταρράκτης στο καταφύγιο της σκέψης σου και να με ψάχνω παντού. Να αλητεύω σαν δραπέτης στα πιο κρυφά σου μονοπάτια και να με αναζητώ στους λαβύρινθους της ψυχής σου. Να αλωνίζω σαν παιδί στα ημιφωτισμένα καλντερίμια
Σου έχει τύχει ποτέ να εμφανιστεί ένας άνθρωπος από το πουθενά και να κάνει ό,τι μπορεί για να σε ανασύρει και πάλι στο φως; Να μηδενίσει αποστάσεις, να ακυρώσει δυσκολίες και να κάνει ένα σωρό υπερβάσεις χωρίς να του έχεις δώσει τον παραμικρό λόγο; Σου έχει τύχει ποτέ να προσπαθείς
Και τώρα που εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα απ’ την ψυχή και το κορμί μου· τώρα που η άψυχη φιγούρα σου έπαψε να κυκλοφορεί στη σκέψη μου σαν την άδικη κατάρα· τώρα που η αλαζονεία και η πλεονεξία σου σταμάτησαν να μολύνουν τη διάθεση και τον ψυχισμό μου,
Θέλεις να σου πω τι είναι αγάπη, μάτια μου; Αγάπη είναι τα φιμωμένα λόγια τη στιγμή του αποχωρισμού. Το “να προσέχεις” εκείνο καθώς η φιγούρα σου μίκραινε κι έσβηνε μπροστά μου. Αγάπη είναι τα βράδια που με βρήκαν σφιχταγκαλιασμένο υστερικά με το άδειο μου μαξιλάρι. Τα ματωμένα εκείνα λόγια που
Άλλη μια φορά που το χάραμα με βρίσκει άυπνο να παλεύω με την κούραση, αναθεματίζοντας που και το βράδυ αυτό δεν κατάφερα να σου αποσπάσω κάτι. Όχι πολλά. Ένα μόνο λόγο να συνεχίσω να ελπίζω. Μια λέξη να συντροφεύει όλες αυτές τις εικόνες που τόσο ζωηρά αποτυπώνονται μπροστά μου κάθε
“Αντίο”: Μια λέξη ζωτικής σημασίας. Πέντε απλά – πλην όμως καθοριστικά γράμματα, τα οποία μπορούν να βάλουν τέλος σε όλα όσα σε κρατούν πίσω και να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή. “Την αρχή του τέλους” για όσους στήριξαν την απόφασή τους χωρίς πισωγυρίσματα και δεύτερες σκέψεις. Πρόκειται για τη στιγμή που
Πρόσφατα σχόλια