Αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, είναι ότι ο χαμένος αυτός θησαυρός που διακαώς αναζητάς, είναι μέσα σου. Δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχει μπαούλο, δεν υπάρχει κλειδί. Η ευτυχία που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι, ορίζεις και επαναπροσδιορίζεις, δεν είναι ένα σύνολο συνιστώσεων που θυσιάζουν την αίσθηση του τώρα στο
Σ’ αγαπάω, ηλίθια, μπορείς να το καταλάβεις; Σ’ αγαπάω όπως δε σ΄ αγάπησε ποτέ κανένας. Όχι απλά άνδρας, κανένας. Σ΄ αγαπάω για την επιμονή σου εκείνη να εκλογικεύεις τα πάντα και να προσπαθείς να τα καρπωθείς. Να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα σου και να πασχίζεις να τα ελέγξεις. Για
Είχε πάρει να βραδιάζει κι εγώ βρισκόμουν ακόμη εκεί. Ξεχασμένος, από νωρίς, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να παρακολουθώ την καταιγίδα. Μαρμαρωμένος, κάτω από το ημίφως, βυθισμένος σε συναισθηματικά τέλματα κι επιλογές που ποτέ δε μου βγήκαν. Πόσο καιρό είχα να αφεθώ στην αίσθηση μιας τέτοιας στιγμής; Βλέπεις μικρή μου, μπορεί
Και από όλες τις μέρες και τις νύχτες που με στιγμάτισαν και χαράχτηκαν στη μνήμη μου ανεξίτηλα, εγώ έχω ξεχωρίσει εκείνο το καυτό βράδυ του Αυγούστου. Το δικό μας βράδυ. Τη νύχτα εκείνη που αρνηθήκαμε τον κόσμο όλο. Οι δυο μας, ψηλά, στην άκρη του πουθενά, με μόνη μας παρέα
Και κάπως έτσι, βρέθηκες για άλλη μια φορά στα ίδια μέρη. Στα γνωστά, τα οικεία και τα μοναχικά. Στα κρεμνά της ύπαρξής σου. Στο ησυχαστήριο της σκέψης και το καθαρτήριο της ψυχής σου. Αγκαλιάζεις υστερικά τη μοναξιά σου και παρακολουθείς τον κόσμο να στενεύει. Να σου περιορίζει το οξυγόνο. Βυθίζεσαι
Αγάπη μου, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προκαλέσω τη μοίρα μας. Συναισθήματα όπως αυτό που μετά από τόσα χρόνια μου ξυπνάς δε σου χτυπούν καθημερινά την πόρτα, γι’ αυτό και δε θα έπαιζα ποτέ στα ζάρια το μέλλον μου μαζί σου. Δε θα ρίσκαρα ποτέ να μας ξεβράσει το κύμα
Φταις. Φταις που κι εγώ προσπαθώ μα δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πώς ένιωθα τότε. Φταις που αδυνατώ να νιώσω έστω και στο ελάχιστο τα ερεθίσματα εκείνα που με κατέκλυζαν οδηγώντας με σταδιακά στη συναισθηματική νέκρωση. Φταις, που βλέπω πια το δάκρυ στα μάτια σου και αντί για την
Και κάπως έτσι, άλλο ένα σούρουπο με βρήκε ξεχασμένο πάνω από τη φωτογραφία σου. Να την ψηλαφίζω, να της μιλώ και τελικά να ξημερώνομαι μαζί της. Που να με πάρει η ευχή, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν κατάφερα ποτέ να αλλάξω αυτή μου τη συνήθεια. Δεν μπόρεσα λεπτό να
Ανάμεσα στις επιλογές εκείνες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου, αναστρέψιμες και μη, είναι και οι επιλογές εκείνες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του κόστους τους. Προσωπικά στοιχήματα που μουτζούρωσαν όλη σου τη διάθεση για ζωή και σχέδια, πρέπει όμως να κερδίσεις γιατί δεσμεύτηκες απέναντι
Έχεις αφήσει τα αρχικά μας αποτυπωμένα ανεξίτηλα σε εκείνο το παλιό παγκάκι στα κάστρα να μαρτυρούν την ανωριμότητα και την ξεροκεφαλιά σου. Δύο λέξεις που σηματοδότησαν μια εποχή ολόκληρη. Δύο ονόματα, στη θέα των οποίων αναπαράγονται αναμνήσεις, σχέδια και υποσχέσεις που ακόμα και ο καιρός αρνήθηκε να σβήσει. Αψευδείς μάρτυρες
Πρόσφατα σχόλια