Και κάπως έτσι, για άλλη μια φορά η αντοχή σου στέρεψε και η υπομονή σου εξαντλήθηκε. Νεύρα, πίεση, αναποδιές και διαφόρων λογιών κακοτοπιές σε γονάτισαν κι εσύ βυθίζεσαι ξανά στο παρελθόν σου. Γίνεσαι και πάλι παιδί και ξεχύνεσαι νοερά σε εκείνα τα γνώριμα και ασφαλή μικρά δρομάκια που απέθεσες όλη
Ήρθε για άλλη μια φορά ο Μάης. O νεαρός αυτός άνδρας με το στεφάνι από λουλούδια στο κεφάλι. Ο μήνας της λησμονιάς, της ευφορίας και της χαμένης αθωότητας, που σηματοδοτεί τον οριστικό πια ερχομό της άνοιξης. Πόσο αισιόδοξα και συνάμα μελαγχολικά σε κάνουν και νιώθεις τέτοιες ημέρες; Πόσο πιο έντονο
Και αφού τόσο πολύ θες να ακούσεις πως όλη αυτή η ιστορία συνετέλεσε και σε κάτι καλό· πως έχει μείνει και κάτι όμορφο από εσένα να με συντροφεύει στις πιο σιωπηλές στιγμές μου· πως δε μου προκαλεί μόνο αποστροφή κι εμπάθεια η θύμησή σου, άκουσε αυτό. Η διαδρομή ως εδώ
Κι όμως, ανάμεσα στις χιλιάδες λέξεις που τόσο απερίσκεπτα σκορπάς καθημερινά σε ανούσιες συναναστροφές· στα κούφια εκείνα λόγια με τα οποία στηρίζεις επιχειρήματα, φορτίζεις σκόπιμα τη στιγμή και κερδίζεις περίτεχνα εσφαλμένες εντυπώσεις προκαλώντας προκάτ συναισθήματα, υπάρχει και μια κουβέντα που δεν μπορείς να την καπηλευθείς. Ένα λήμμα που δεν παραφράζεται,
Χαμηλός φωτισμός, λίγη μουσική από τον αγαπημένο μας σταθμό και τα χέρια μας άρρηκτα μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο. Είναι φορές που δε χρειάζεσαι πολλά για να νιώσεις ευτυχισμένος. Ήταν αργά, σε λίγο θα αποχωριζόμασταν. Θα άνοιγες την πόρτα του αυτοκινήτου μου και θα χανόσουν σιγά – σιγά μέσα
Και τώρα λοιπόν που το ποτήρι ξεχείλισε, ήρθε η ώρα να το παραδεχτώ. Από σήμερα μπορείς να μετράς ακόμα μία νίκη. Ναι, καλά κατάλαβες. Σε εξαφάνισα από τη ζωή μου, εξάλειψα και τα τελευταία σου υπολείμματα από μέσα κι από πάνω επάνω μου, κι όμως· για να το κάνω αυτό
Αγαπητέ νεοέλληνα. Αυτό το κείμενο γράφτηκε για εσένα. Για εσένα που απέχεις συνειδητά από ημέρες σαν τη σημερινή με το πρόσχημα ότι η πατρίδα σου έχει πάψει να σε κάνει να νιώθεις περήφανος. Για εσένα που εύχεσαι να ζούσες οπουδήποτε εκτός της Ελλάδας του 2018, η οποία με τη γενικότερη
“ Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου ” Οι ανάσες έβγαιναν κοφτές
Γη μου. Σκοτείνιασες και πάλι. Μαζεύτηκαν τα σύννεφα. Μύρισε η βροχή. Για ποια ιστορική συνάντηση με τη μοίρα σου χαράζεις; Πατρίδα μου. Χρόνια τώρα έρμαιο φθηνών ανθρώπων που δεν μπόρεσαν να σηκώσουν τη βαριά σου ιστορία στις πλάτες τους και τη βεβήλωσαν. Την απαξίωσαν, τη διαπραγματεύθηκαν και τελικά την
8 Μαρτίου: Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Ένα ιστορικό γεγονός, οι ρίζες του οποίου εντοπίζονται κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα στις ΗΠΑ, όταν κάποιες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας προχώρησαν σε μια μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έναν περίπου αιώνα αργότερα, η επετειακή καθιέρωση της συγκεκριμένης ημερομηνίας συνετέλεσε στον επαναπροσδιορισμό
Πρόσφατα σχόλια