Παντελής Χατζηκυριάκου

Μια στιγμή, ένα λάθος, μια ζωή!

  Βρόντηξες την πόρτα πίσω σου και ξεχύθηκες στους δρόμους αναζητώντας οξυγόνο. Είναι στιγμές που μόνο η φύση μπορεί να αφουγκραστεί την έντασή σου. Νεύρα, θυμός, πίεση, και άλλη μια αφορμή για να κάνεις το μεγάλο λάθος. Μια αφορμή που αναζητάς διαρκώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Δόντια σφιγμένα, ανάσες κοφτές, παλμοί

Ευχή και κατάρα σου, εσύ!

Αγάπα τον εαυτό σου. Αποδέξου και αγκάλιασε όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα και τη μοναδικότητά σου. Εξερεύνησε και εκτίμησε κάθε γνωστή και άγνωστη διάσταση της σπανιότητάς σου και πάψε να την πραγματεύεσαι με τον κάθε τοξικό. Τι ξέρουν όλοι αυτοί για εσένα, μου λες;

Ο θάνατος των λέξεων

Και τελικά, οι λέξεις ξεψύχησαν. Αφαιμάχθηκαν από τη λάμψη και την έντασή τους. Στερήθηκαν τη σπανιότητα και τη θεμελιώδη τους χρήση. Διατίθενται πια σε ανοιχτές αγορές γδυμένες από το ηχόχρωμα και το ειδικό τους βάρος, προσφέροντας απλόχερα την ημιμάθεια με αντίτιμο λίγη προσοχή. Οι λέξεις φτώχυναν. Σταμάτησαν να αποτυπώνουν ακριβές

Οι πραγματικοί εραστές σμίγουν, γίνονται ήλιοι και βασιλεύουν μαζί

Θρηνητικά λογύδρια και εξομολογήσεις δίχως παραλήπτη. Βαρύγδουπες δηλώσεις και προκάτ αισθηματισμοί. Αρχαίο δράμα κάθε σου αναφορά στο άλλο σου μισό. Αττική τραγωδία κάθε ρομαντική κομεντί σου, με μοναδική επιζώσα εσένα και τις δακρύβρεχτες αναμνήσεις σου. Όλες τους αποτυπωμένες στο μοτίβο του ανεκπλήρωτου και του απαγορευμένου. Ολόκληρη η ζωή σου μια

Φεύγω για να γυρίσω!

Γύρισα λίγο αργά εχθές στο σπίτι, αλλά αυτή τη φορά, δε με περίμενε κανείς. Ανοίγοντας την πόρτα, ένα ερέθισμα διέγειρε ηδονικά την όσφρησή μου. Διέσχισα βιαστικά το διάδρομο για την κουζίνα, γιατί νόμιζα ο αφελής πως θα σε δω και πάλι εκεί, να στέκεσαι και να μου μαγειρεύεις. Δε θα

Καινούργια μου ζωή, καλώς μου ήρθες!

Είναι το πράσινο των ματιών σου που σμίγει με τις πρώτες αχτίδες φωτός δημιουργώντας αποχρώσεις κατάνυξης και αισιοδοξίας. Μια πρωτόγνωρη χρωματική πανδαισία, σε ένα ερημωμένο κατάλυμα αφώτιστο καιρό. Τόσο καιρό, όσο καιρό είχε να φωταγωγηθεί και ο κόσμος μου όλος. Γιατί μπορεί για εσένα το φως της ημέρας να είναι

Πυξίδα μου το άγνωστο και προορισμός το ανέφικτο

Μάτια υγρά, χείλη σφιγμένα, ανάσα καυτή. Στέρεψε το οξυγόνο μου. Η απελπισία συσσωρεύτηκε σαν κόμπος στο λαιμό μου και η απογοήτευση ηχεί στα στήθη μου σαν μια ωρολογιακή βόμβα. Ακούω κάθε της χτύπο. Αισθάνομαι πια κάθε στιγμή να μετρά αντίστροφα για τη μεγάλη έκρηξη. Νιώθω την ανάγκη να φύγω από

Μεταξύ μας: 2 Χρόνια ενδοσκόπησης στα Άδυτα της Ψυχής μας

Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος από τα 25 μου, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται

Σ’ αγαπάω, ηλίθια!

Σ’ αγαπάω, ηλίθια, μπορείς να το καταλάβεις; Σ’ αγαπάω όπως δε σ΄ αγάπησε ποτέ κανένας. Όχι απλά άνδρας, κανένας. Σ΄ αγαπάω για την επιμονή σου εκείνη να εκλογικεύεις τα πάντα και να προσπαθείς να τα καρπωθείς. Να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα σου και να πασχίζεις να τα ελέγξεις. Για

Αγαπώ θα πει χάνομαι

“ Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. ” (Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;)   Τι είναι η αγάπη λοιπόν; Και τι είναι έρωτας;