Είμαι καλά. Οχυρωμένος ισόβια στο ζοφερό κι αδηφάγο σκοτάδι μου. Στην αυτοσχέδια εκείνη φυλακή που καταδίκασα το άψυχο σώμα μου να ζει μέχρι να ξημερώσει, είμαι καλά. Με το χαμόγελο στημένο και με εκείνο το βλέμμα που μέσα του κρύβει όλη την απόγνωση και όλη την μεταμέλεια για όσα άφησα
Από τα τόσα φλύαρα και άνευρα “σ’ αγαπώ”, εσύ να επιλέγεις τα καθάρια “σ’ αγαπώ”- τα ανόθευτα. Αυτά που δεν πλαισιώνονται και δε φτιασιδώνονται. Εκείνα που δεν αναλύονται και δεν εξηγούνται. Τα “σ’ αγαπώ”, που λέγοντάς τα έχεις πει τα πάντα χωρίς να χρειαστεί να πεις τίποτα. Τα “σ’ αγαπώ”
Ίσως να είναι η συνήθεια του ανθρώπου να εξιδανικεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Να θαλασσοδέρνεται, να ναυαγεί, να γελιέται· και κάθε φορά που η ζωή τον πετά σε κάποια ξέρα, να πιστεύει πως τελικά έμαθε. Πως βγήκε πιο δυνατός. Πως τώρα πια, ξέρει. Γιατί εγώ, δεν ήξερα – ποτέ δεν έμαθα.
Απόψε θέλω να βρεις τρόπο να σου επιβληθείς. Θέλω να βάλεις σε τάξη το θολωμένο σου μυαλό και να τελειώσεις μια για πάντα με το κακόγουστο αυτό αστείο. Όσο κι αν μοιάζει αδύνατο, πρέπει να κρατήσεις ισορροπίες. Να απαλλαγείς από πάθη και αδυναμίες και να αφήσεις τον καιρό να σε
Τους πληγωμένους έρωτες να τους αγγίζεις με χέρια καθάρια. Τα συναισθήματα εκείνα που ξυπνούν σε θολωμένα ποτήρια, σε μάτια υγρά και άδειες αγκαλιές, κράτησέ τα στη σκέψη σου με τη λάμψη της τελευταίας τους πράξης. Χωρίς εμμονές, χωρίς αξιώσεις, χωρίς προσδοκίες. Χωρίς την προσπάθεια να τα προσαρμόσεις σε νέες τάξεις
Σώσε τις λέξεις σου. Μην αναλώνεσαι σε άσκοπες συζητήσεις και φλύαρες αγορεύσεις. Κάθε φορά που βλέπεις τα επιχειρήματά σου να πέφτουν με δύναμη στον τοίχο, γκρέμισε τον τοίχο αυτό και φύγε. Έχεις ιδέα πόσες τοξίνες εκκρίνονται και τι χημικές αντιδράσεις προκαλούνται μέσα σου κάθε φορά που παλεύεις να συνεχίσεις μια
Ψάχνω απεγνωσμένα για έναν άνθρωπο από εκείνους τους παλιούς – τους δυνατούς. Εκείνους που νομίζεις πως υπάρχουν πια μόνο σε ταινίες ρετρό και παιδικά παραμύθια. Που έμαθαν να ζουν με την αυταπάρνηση χαραγμένη στα μάτια και τη στέρηση κρεμασμένη απ’ τα χείλη. Εκείνους, που είδαν ένα παλιό ιδανικό να ξεθωριάζει
Λείπεις… Γλυκά, ανθρώπινα και αληθινά, απλά μου λείπεις. Σε φαντάζομαι πολλές φορές στην άκρη του πελάγους να κάνεις τον απολογισμό σου και να αγναντεύεις το κενό. Πόσα σου μυστικά να πήρε μαζί του το αφρισμένο κύμα; Πόσες αλήθειες να έθαψες στη μουσκεμένη άμμο; Ποιους στεναγμούς να έπνιξες σε δάκρυα αλμυρά
Να φεύγεις. Κάθε φορά που ο κλοιός στενεύει και τα περιθώρια εξαντλούνται να φεύγεις. Κάθε φορά που ξεμένεις από επιλογές· που τα κίνητρα εκλείπουν και οι δυνάμεις σου στερεύουν, να φεύγεις. Να διεκδικείς το χαμόγελο που σού πρέπει και τη σκέψη εκείνη που θα κάνει κάθε νέα χαραυγή να μοιάζει
Και τώρα, μικρέ μου θησαυρέ, που ταξιδεύεις σε πολιτείες μαγικές και μέρη αχαρτογράφητα· τώρα που κάτω από τα βλέφαρά σου κλείνεις τον παράδεισο· την ώρα αυτή που απολαμβάνεις έστω και νοερά όσα σου στέρησα, άσε με επιτέλους να σου δείξω κάποιες από τις αδυναμίες μου και να σου ζητήσω
Πρόσφατα σχόλια