Γύρισα λίγο αργά εχθές στο σπίτι, αλλά αυτή τη φορά, δε με περίμενε κανείς. Ανοίγοντας την πόρτα, ένα ερέθισμα διέγειρε ηδονικά την όσφρησή μου. Διέσχισα βιαστικά το διάδρομο για την κουζίνα, γιατί νόμιζα ο αφελής πως θα σε δω και πάλι εκεί, να στέκεσαι και να μου μαγειρεύεις. Δε θα
Είναι το πράσινο των ματιών σου που σμίγει με τις πρώτες αχτίδες φωτός δημιουργώντας αποχρώσεις κατάνυξης και αισιοδοξίας. Μια πρωτόγνωρη χρωματική πανδαισία, σε ένα ερημωμένο κατάλυμα αφώτιστο καιρό. Τόσο καιρό, όσο καιρό είχε να φωταγωγηθεί και ο κόσμος μου όλος. Γιατί μπορεί για εσένα το φως της ημέρας να είναι
Μάτια υγρά, χείλη σφιγμένα, ανάσα καυτή. Στέρεψε το οξυγόνο μου. Η απελπισία συσσωρεύτηκε σαν κόμπος στο λαιμό μου και η απογοήτευση ηχεί στα στήθη μου σαν μια ωρολογιακή βόμβα. Ακούω κάθε της χτύπο. Αισθάνομαι πια κάθε στιγμή να μετρά αντίστροφα για τη μεγάλη έκρηξη. Νιώθω την ανάγκη να φύγω από
Αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, είναι ότι ο χαμένος αυτός θησαυρός που διακαώς αναζητάς, είναι μέσα σου. Δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχει μπαούλο, δεν υπάρχει κλειδί. Η ευτυχία που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι, ορίζεις και επαναπροσδιορίζεις, δεν είναι ένα σύνολο συνιστώσεων που θυσιάζουν την αίσθηση του τώρα στο
Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος από τα 25 μου, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται
Σ’ αγαπάω, ηλίθια, μπορείς να το καταλάβεις; Σ’ αγαπάω όπως δε σ΄ αγάπησε ποτέ κανένας. Όχι απλά άνδρας, κανένας. Σ΄ αγαπάω για την επιμονή σου εκείνη να εκλογικεύεις τα πάντα και να προσπαθείς να τα καρπωθείς. Να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα σου και να πασχίζεις να τα ελέγξεις. Για
“ Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. ” (Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;) Τι είναι η αγάπη λοιπόν; Και τι είναι έρωτας;
Είχε πάρει να βραδιάζει κι εγώ βρισκόμουν ακόμη εκεί. Ξεχασμένος, από νωρίς, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να παρακολουθώ την καταιγίδα. Μαρμαρωμένος, κάτω από το ημίφως, βυθισμένος σε συναισθηματικά τέλματα κι επιλογές που ποτέ δε μου βγήκαν. Πόσο καιρό είχα να αφεθώ στην αίσθηση μιας τέτοιας στιγμής; Βλέπεις μικρή μου, μπορεί
Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη.
Λένε, πως από όλα τα πλάσματα της γης, το πιο προικισμένο και συγχρόνως καταραμένο είναι ο άνθρωπος. Το είδος εκείνο που εφοδιάστηκε με το προνόμιο της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησης. Το μοναδικό ον που διαθέτει επίγνωση των πράξεών του, θέτει στόχους και τους υλοποιεί, γνωρίζει τον πόνο και
Πρόσφατα σχόλια