Χέρια ανοιχτά, φλέβες πρησμένες και βλέμμα βαρύ. Η τελετουργία αρχίζει. Ξεκινάει εκείνος ο μοναχικός χορός που σε βαπτίζει ξανά και σε εξαγνίζει. Μέχρι τη στιγμή εκείνη δε μιλούσες. Δεν αντιδρούσες. Δε μετείχες σε ό,τι και να συνέβαινε γύρω σου. Η μουσική έπαιζε δυνατά, ο κόσμος τραγουδούσε, τα χαρούμενα γλεντοτράγουδα διαδέχονταν
Γράφουν η Έλενα Κορινιώτη και ο Παντελής Χατζηκυριάκου Σ’ έχουν αγκαλιάσει διχασμένα χέρια; Εκείνα που χαϊδεύουν και λαβώνουν. Εμένα σφιχτά. Σαν αγχόνη έτοιμα να μου αφαιρέσουν τ’ οξυγόνο. Χέρια αγαπημένα τα δικά σου. Κάθε φορά που δε συμφωνούσα μαζί σου. Κάθε φορά που η μεθυσμένη ανάσα σου έσκαγε σαν γροθιά
Παραιτούμαι από το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού. Από την ανισορροπία των ανθρωπίνων σχέσεων, παραιτούμαι. Με κούρασε η υστεροβουλία και οι δεύτερες σκέψεις. Η κρυμμένη αυτή αλήθεια στο κάτω μέρος της γλώσσας που ποτέ δεν ξεστομίζεται. Τι κι αν λένε πως η ανθρώπινη επικοινωνία είναι το παν; Έτσι που την καταντήσαμε
Από άκρη σε άκρη αυτής της χώρας υπάρχουν χαραγμένα ανεξίτηλα τα σημάδια “λόγιων” οι οποίοι μέσα από τα γραπτά τους επιδίωξαν την “αφύπνιση” αναφορικά με τους σημαντικότερους πυλώνες της ζωής. Το χώμα που πάτησαν, οι αλήθειες που χάραξαν και η κληρονομιά που άφησαν πίσω τους, έκαναν το ταξίδι της προσωπικής
Πρόσφατα σχόλια