Ερωτικό

Και τώρα που ξάπλωσες δίπλα της· τώρα που έγειρες στο προσκεφάλι της και μεθάς από τη μυρωδιά της, τώρα που σου ζεσταίνει το στήθος και σου παίρνει τον καημό, πες μου, θυμάσαι άλλη ανάσα να σε χαϊδεύει πιο γλυκά; Τώρα που τα πυρακτωμένα σας κορμιά έσμιξαν· τώρα που συντονίστηκες στο

Όση ζωή μου ορίστηκε, όλη δική σου είναι!

Γι’ αυτό αγάπη μου, ό,τι χαρές μας κρύβει η ζωή, να μη μου τις στερήσεις. Άλλο μακριά μην τις κρατάς, μην τις καθυστερήσεις. Μέσα σε τούτο τον παραλογισμό του άγνωστου, στη ματαιότητα και την άγρια ομορφιά της στιγμής που ακυρώνει κάθε έννοια λογικής και σιγουριάς· που διαγράφει δεδομένα και απαλείφει

Μια στιγμή, ένα λάθος, μια ζωή!

  Βρόντηξες την πόρτα πίσω σου και ξεχύθηκες στους δρόμους αναζητώντας οξυγόνο. Είναι στιγμές που μόνο η φύση μπορεί να αφουγκραστεί την έντασή σου. Νεύρα, θυμός, πίεση, και άλλη μια αφορμή για να κάνεις το μεγάλο λάθος. Μια αφορμή που αναζητάς διαρκώς τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Δόντια σφιγμένα, ανάσες κοφτές, παλμοί

Ευχή και κατάρα σου, εσύ!

Αγάπα τον εαυτό σου. Αποδέξου και αγκάλιασε όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα στοιχεία που συνθέτουν την προσωπικότητα και τη μοναδικότητά σου. Εξερεύνησε και εκτίμησε κάθε γνωστή και άγνωστη διάσταση της σπανιότητάς σου και πάψε να την πραγματεύεσαι με τον κάθε τοξικό. Τι ξέρουν όλοι αυτοί για εσένα, μου λες;

Ο θάνατος των λέξεων

Και τελικά, οι λέξεις ξεψύχησαν. Αφαιμάχθηκαν από τη λάμψη και την έντασή τους. Στερήθηκαν τη σπανιότητα και τη θεμελιώδη τους χρήση. Διατίθενται πια σε ανοιχτές αγορές γδυμένες από το ηχόχρωμα και το ειδικό τους βάρος, προσφέροντας απλόχερα την ημιμάθεια με αντίτιμο λίγη προσοχή. Οι λέξεις φτώχυναν. Σταμάτησαν να αποτυπώνουν ακριβές

Χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις, παρά για να αυτοκτονήσεις!

  “Σε τελευταία ανάλυση, χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις παρά για να αυτοκτονήσεις”. Ένα απόφθεγμα του Γάλλου συγγραφέα Albert Camus (1913 – 1960), που συνδέοντας κανείς με την έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.) κατά την οποία 1.000.000 άνθρωποι το χρόνο προβαίνουν σε αυτοκτονία, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η

Οι πραγματικοί εραστές σμίγουν, γίνονται ήλιοι και βασιλεύουν μαζί

Θρηνητικά λογύδρια και εξομολογήσεις δίχως παραλήπτη. Βαρύγδουπες δηλώσεις και προκάτ αισθηματισμοί. Αρχαίο δράμα κάθε σου αναφορά στο άλλο σου μισό. Αττική τραγωδία κάθε ρομαντική κομεντί σου, με μοναδική επιζώσα εσένα και τις δακρύβρεχτες αναμνήσεις σου. Όλες τους αποτυπωμένες στο μοτίβο του ανεκπλήρωτου και του απαγορευμένου. Ολόκληρη η ζωή σου μια

Φεύγω για να γυρίσω!

Γύρισα λίγο αργά εχθές στο σπίτι, αλλά αυτή τη φορά, δε με περίμενε κανείς. Ανοίγοντας την πόρτα, ένα ερέθισμα διέγειρε ηδονικά την όσφρησή μου. Διέσχισα βιαστικά το διάδρομο για την κουζίνα, γιατί νόμιζα ο αφελής πως θα σε δω και πάλι εκεί, να στέκεσαι και να μου μαγειρεύεις. Δε θα

Καινούργια μου ζωή, καλώς μου ήρθες!

Είναι το πράσινο των ματιών σου που σμίγει με τις πρώτες αχτίδες φωτός δημιουργώντας αποχρώσεις κατάνυξης και αισιοδοξίας. Μια πρωτόγνωρη χρωματική πανδαισία, σε ένα ερημωμένο κατάλυμα αφώτιστο καιρό. Τόσο καιρό, όσο καιρό είχε να φωταγωγηθεί και ο κόσμος μου όλος. Γιατί μπορεί για εσένα το φως της ημέρας να είναι

Πυξίδα μου το άγνωστο και προορισμός το ανέφικτο

Μάτια υγρά, χείλη σφιγμένα, ανάσα καυτή. Στέρεψε το οξυγόνο μου. Η απελπισία συσσωρεύτηκε σαν κόμπος στο λαιμό μου και η απογοήτευση ηχεί στα στήθη μου σαν μια ωρολογιακή βόμβα. Ακούω κάθε της χτύπο. Αισθάνομαι πια κάθε στιγμή να μετρά αντίστροφα για τη μεγάλη έκρηξη. Νιώθω την ανάγκη να φύγω από