Αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις, είναι ότι ο χαμένος αυτός θησαυρός που διακαώς αναζητάς, είναι μέσα σου. Δεν υπάρχει κρυψώνα, δεν υπάρχει μπαούλο, δεν υπάρχει κλειδί. Η ευτυχία που με τόση επιμονή πραγματεύεσαι, ορίζεις και επαναπροσδιορίζεις, δεν είναι ένα σύνολο συνιστώσεων που θυσιάζουν την αίσθηση του τώρα στο
Ο τένοντας του δεξιού μου χεριού διαλυμένος από τα 25 μου, τα πρώτα προβλήματα στη μέση να με ταλαιπωρούν από τα 27 μου, το επάγγελμα πάνω στο οποίο είχα χτίσει τα παιδικά μου όνειρα να το ασκώ σαν χόμπι και μόνο, και μια τεράστια αβεβαιότητα για το αύριο να διαγράφεται
Σ’ αγαπάω, ηλίθια, μπορείς να το καταλάβεις; Σ’ αγαπάω όπως δε σ΄ αγάπησε ποτέ κανένας. Όχι απλά άνδρας, κανένας. Σ΄ αγαπάω για την επιμονή σου εκείνη να εκλογικεύεις τα πάντα και να προσπαθείς να τα καρπωθείς. Να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα σου και να πασχίζεις να τα ελέγξεις. Για
“ Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. ” (Νίκος Καζαντζάκης / Τι είναι η αγάπη;) Τι είναι η αγάπη λοιπόν; Και τι είναι έρωτας;
Είχε πάρει να βραδιάζει κι εγώ βρισκόμουν ακόμη εκεί. Ξεχασμένος, από νωρίς, στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να παρακολουθώ την καταιγίδα. Μαρμαρωμένος, κάτω από το ημίφως, βυθισμένος σε συναισθηματικά τέλματα κι επιλογές που ποτέ δε μου βγήκαν. Πόσο καιρό είχα να αφεθώ στην αίσθηση μιας τέτοιας στιγμής; Βλέπεις μικρή μου, μπορεί
Και τώρα που όλοι εμείς γινόμαστε μάρτυρες αυτού του δράματος, θέλω να μου πει κάποιος υπεύθυνα, ποιος Θεός θα επέτρεπε μια τέτοια κτηνωδία. Θέλω να μου μιλήσει κάποιος όσο γίνεται πιο τεκμηριωμένα, για τη συμπαντική εκείνη δικαιοσύνη που αόρατα και αυτόβουλα μεριμνά και ενεργεί αποκαθιστώντας την ισορροπία και την τάξη.
Λένε, πως από όλα τα πλάσματα της γης, το πιο προικισμένο και συγχρόνως καταραμένο είναι ο άνθρωπος. Το είδος εκείνο που εφοδιάστηκε με το προνόμιο της λογικής, της αντίληψης και της συνείδησης. Το μοναδικό ον που διαθέτει επίγνωση των πράξεών του, θέτει στόχους και τους υλοποιεί, γνωρίζει τον πόνο και
Μη με ρωτάτε γιατί, δεν ήταν δύσκολο να την ξεχωρίσω από το πλήθος. Από τα πρώτα μας κιόλας κοινά λεπτά, αφύπνισε εκείνη την κοιμισμένη μέσα μου φωνούλα που είχε κατασταλεί από τις σειρήνες της συγκαταβατικότητας και του συμβιβασμού. Επανέφερε στα μάτια μου τη λάμψη, στο σώμα μου το τρέμουλο και
Σεπτέμβριος 2016 – Σεπτέμβριος 2019. Τρία χρόνια διαδικτυακής γραφής. Τρία χρόνια καθημερινής περιήγησης στο διαδίκτυο, περιπετειώδους διείσδυσης στα άδυτα αμέτρητων διαφορετικών ψυχών, αλλά και άγριας συναναστροφής με την αλλόκοτη φάρα των ηλεκτρονικών κειμενογράφων. Φέτος λοιπόν, στο τρίτο ετήσιο απολογιστικό κείμενό μου για τη γραφή, επέλεξα να μην αναλωθώ σε ευχαριστίες,
Και από όλες τις μέρες και τις νύχτες που με στιγμάτισαν και χαράχτηκαν στη μνήμη μου ανεξίτηλα, εγώ έχω ξεχωρίσει εκείνο το καυτό βράδυ του Αυγούστου. Το δικό μας βράδυ. Τη νύχτα εκείνη που αρνηθήκαμε τον κόσμο όλο. Οι δυο μας, ψηλά, στην άκρη του πουθενά, με μόνη μας παρέα
Πρόσφατα σχόλια