Και κάπως έτσι, βρέθηκες για άλλη μια φορά στα ίδια μέρη. Στα γνωστά, τα οικεία και τα μοναχικά. Στα κρεμνά της ύπαρξής σου. Στο ησυχαστήριο της σκέψης και το καθαρτήριο της ψυχής σου. Αγκαλιάζεις υστερικά τη μοναξιά σου και παρακολουθείς τον κόσμο να στενεύει. Να σου περιορίζει το οξυγόνο. Βυθίζεσαι
Αγάπη μου, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να προκαλέσω τη μοίρα μας. Συναισθήματα όπως αυτό που μετά από τόσα χρόνια μου ξυπνάς δε σου χτυπούν καθημερινά την πόρτα, γι’ αυτό και δε θα έπαιζα ποτέ στα ζάρια το μέλλον μου μαζί σου. Δε θα ρίσκαρα ποτέ να μας ξεβράσει το κύμα
Γράφουν η Φλώρα Πέππα και ο Χατζηκυριάκου Παντελής Σε ερωτεύτηκα με το μυαλό, το κορμί και την καρδιά. Με αυτήν ακριβώς τη “δύστροπη” σειρά. Τόση αρμονία, θαρρείς και άκουγα μια φούγκα του Μπαχ, που πάντα θα πληγώνει τα αυτιά των ανίδεων, μα πάντα θα λυτρώνει την ύπαρξη των γνωστικών. Αυτών
Φταις. Φταις που κι εγώ προσπαθώ μα δεν μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πώς ένιωθα τότε. Φταις που αδυνατώ να νιώσω έστω και στο ελάχιστο τα ερεθίσματα εκείνα που με κατέκλυζαν οδηγώντας με σταδιακά στη συναισθηματική νέκρωση. Φταις, που βλέπω πια το δάκρυ στα μάτια σου και αντί για την
Εκείνο που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι η παροιμία που θέλει τον σκοπό να αγιάζει τα μέσα, οπουδήποτε αλλού παρά στη δική σου περίπτωση αναφέρεται. Η δικαιολογία δηλαδή με την οποία φιμώνεις εκείνη τη μικρή φωνούλα που σφαδάζει μέσα σου επίμονα έπειτα από κάθε σου “απάτη”, περισσότερα προβλήματα
Και κάπως έτσι, άλλο ένα σούρουπο με βρήκε ξεχασμένο πάνω από τη φωτογραφία σου. Να την ψηλαφίζω, να της μιλώ και τελικά να ξημερώνομαι μαζί της. Που να με πάρει η ευχή, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν κατάφερα ποτέ να αλλάξω αυτή μου τη συνήθεια. Δεν μπόρεσα λεπτό να
Ανάμεσα στις επιλογές εκείνες με τις οποίες έρχεσαι αντιμέτωπος καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής σου, αναστρέψιμες και μη, είναι και οι επιλογές εκείνες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του κόστους τους. Προσωπικά στοιχήματα που μουτζούρωσαν όλη σου τη διάθεση για ζωή και σχέδια, πρέπει όμως να κερδίσεις γιατί δεσμεύτηκες απέναντι
Έχεις αφήσει τα αρχικά μας αποτυπωμένα ανεξίτηλα σε εκείνο το παλιό παγκάκι στα κάστρα να μαρτυρούν την ανωριμότητα και την ξεροκεφαλιά σου. Δύο λέξεις που σηματοδότησαν μια εποχή ολόκληρη. Δύο ονόματα, στη θέα των οποίων αναπαράγονται αναμνήσεις, σχέδια και υποσχέσεις που ακόμα και ο καιρός αρνήθηκε να σβήσει. Αψευδείς μάρτυρες
Και κάπως έτσι, κλήθηκες να υποστείς την προσωπική σου σταύρωση και να βιώσεις κι εσύ την ανάσταση. Να σηκώσεις στους ώμους το Σταυρό των παθών σου και να πορευτείς τον προσωπικό σου Γολγοθά με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση. Ανεξάρτητα από το αν και το πού πιστεύει κανείς, οι άγιες τούτες μέρες
Δεν μπόρεσες ποτέ σου να παραδεχτείς, ότι το δικαίωμα του να είσαι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας, έπαψε να σου δίνεται τη στιγμή που έγινες η ίδια ο κανόνας και εξάλειψες και την τελευταία πιθανότητα για εξαίρεση. Δε θέλησες ποτέ σου να καταλάβεις, ότι η μοναξιά αυτή που πραγματεύεσαι
Πρόσφατα σχόλια