Αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να συνηθίσω, είναι η αίσθηση της απογοήτευσης που προκαλούν οι άνθρωποι που τελικά τοποθετούν τη ματαιοδοξία και τη μικροπρέπειά τους υψηλότερα από τις αξίες που υποτίθεται πως πρέσβευαν. Οι επιτήδειοι εκείνοι που συστήθηκαν ως καλοί Σαμαρείτες και τελικά αποχώρησαν σαν Ιούδες, αδιαφορώντας
Κι όμως κορίτσι μου, αυτό που δε σου έμαθε ποτέ κανείς, είναι ότι ανάμεσα σε όλα εκείνα τα ανδρείκελα με τα οποία ξημερώνεσαι δεξιά και αριστερά, υπάρχουν και κάποιοι άνδρες που ενσαρκώνουν κάθε έννοια του όρου. Τα αρσενικά εκείνα που δε θα χαραμίσουν φαιά ουσία για να μετάσχουν σε
Και κάπως έτσι, τελικά τα κατάφερα. Περνάει ο καιρός γρήγορα πια. Αδιάφορα. Σχεδόν μηχανικά. Οι πληγές μου έκλεισαν, τα σημάδια μου έσβησαν και οι φωνές του παρελθόντος έπεσαν σε καταστολή. Και είναι τόσο ευεργετική ετούτη η ηρεμία… Είναι τόσο λυτρωτική αυτή η ισορροπημένη διάθεση για την οποία μάτωσα κατά καιρούς.
Σε ξέρω πια πολύ καλά. Σε γνωρίζω όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνά, ιδιαίτερα τα τελευταία 2 χρόνια, ζω μέσα απ’ το βλέμμα σου. Έχω παρατηρήσει αυτές τις μικρές ρυτίδες στις άκρες των ματιών σου να αποτυπώνονται αχνά, και σταδιακά να βαθαίνουν και να σε σημαδεύουν. Διέκρινα μία –
Φθινοπώριασε και πάλι. Η θερμοκρασία έπεσε για τα καλά, οι περαστικοί φασκιωθήκαν μέσα στα ζεστά παλτά τους, τα πρώτα λιμνάζοντα βροχερά χαντάκια έκαναν την εμφάνιση τους, κι ένα ευχάριστο άρωμα κανέλας πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Τι εποχή κι αυτή; Η εποχή των αναμνήσεων και των ερωτευμένων. Κάθομαι πίσω από το βρεγμένο
Δεν έχει νόημα πια, τελείωσε. Άφησέ με να ξεσπάσω. Άσε με να πενθήσω όπως μόνο εγώ ξέρω. Όπως μόνο εγώ έχω μάθει να ξορκίζω θεούς και δαίμονες. Με τη ζάλη μου πυξίδα και τον πόνο για οδηγό. Μόνο μου, σε εκείνο το γνώριμο – υπόγειο μαγαζάκι, με κακής ποιότητας κρασί
Το ημερολόγιο έγραφε 14 Αυγούστου του 1974. Η αιματοβαμμένη αυτή ημερομηνία, έμελε να στοιχειώσει το μέλλον της Κύπρου και να σηματοδοτήσει τη σκοτεινότερη επέτειο της Ιστορία της. Η ώρα 4.35π.μ. Μία ώρα πριν, είχαν τελειώσει άδοξα οι τριήμερες διαπραγματεύσεις στη σύσκεψη της Γενεύης μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας σχετικά
Αργάμιση και κάτι! Μπαίνω ζαλισμένος στο άδειο αυτό δωμάτιο που θα φιλοξενήσει το μισό μου σώμα μέχρι να ξημερώσει. Ρίχνω μια τελευταία μάτια στο είδωλό μου στον καθρέφτη και στο κατακόκκινο ταλαιπωρημένο μου βλέμμα, μετράω μια μια όλες τις τρέλες που έχω κάνει για’ σένα. Δε λέω να βάλω μυαλό
Και κάπως έτσι, επέλεξα να μείνω εγώ πίσω. Προσκολλημένος σε ένα παλιό ιδανικό, να σηκώνω το βάρος των επιλογών μας. Τόσο όσων κάναμε, όσο κι εκείνων που φοβηθήκαμε. Ερμητικά κλεισμένος σε ένα ρετρό δωμάτιο να αναπαράγω την ιστορία μας στους τέσσερις τοίχους του, ελπίζοντας κάθε φορά πως θα αλλάξει το
Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνίας μας, υπήρξε ανέκαθεν μια πολεμική διάθεση, η οποία μην έχοντας συγκεκριμένη αιτία και άμεσο τρόπο εκτόνωσης, ξέσπαγε συλλογικά και με την πρώτη ευκαιρία κάθε φορά που την εκδήλωνε κάποιος άλλος. Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, στον απόηχο μιας καταστροφής βιβλικών διαστάσεων άνευ προηγουμένου, μέρος του πόνου και
Πρόσφατα σχόλια